Eski Türk giyim kuşamında “düğme”, gördüğü işden başka esvabın süsleri arasında önemli yer alırdı. Tarihimizde servet ve kudreti temsil eden kimselerin altın tel ve ipekli nakışlı en ağır, en kıymetli kumaşlardan yapılmış esvablarındaki düğmeler, o esvabların maddî değerini yükselten elmas, yakut, zümrüd, fîrûze, zeberced, akik gibi kıymetli taşlardan konurdu, ayrıca mercandan, yeşimden, ve oya gibi işlenerek altın tellerden, gümüş tellerden emsalsiz güzellikde düğmeler yapılırdı. Küçük Türk Güzel Sanatları arasına koyabileceğimiz bu eski Türk düğmeleri el tezgâhlarında yapılırdı. Ondokuzuncu asrın ikinci yarısında piyasamıza fabrika işi Avrupa düğmeleri hâkim oluncaya kadar düğmeci sanatkârlar İstanbulda Eyyubda toplanmışlardır ki zamanımızda o semt hâlâ Düğmeciler adını taşımaktadır, o semtde bulunan bir mescid de “Düğmeciler Mescidi” ismi ile anıla gelir (B. : Düğmeciler Mescidi). Yalnız kibar esvablarının değil, ayak takımının giydikleri cebkenlerin, câmedanların, fermenelerin düğmeleri de, ibtidâî malzemesi alelâde şeyler olduğu halde birer sanat eseriydi. Lâle Devrinin ilk yıllarında sefir zevcesi olarak İstanbula gelmiş İngiliz edîbesi Lady Montagu, Hafize Sultanın tuvaletinden bahsederken; “... sırtındaki erguvan renginde dolamanın kollarının etrâfı ve yakasından eteğine ...

Eski Türk giyim kuşamında “düğme”, gördüğü işden başka esvabın süsleri arasında önemli yer alırdı. Tarihimizde servet ve kudreti temsil eden kimselerin altın tel ve ipekli nakışlı en ağır, en kıymetli kumaşlardan yapılmış esvablarındaki düğmeler, o esvabların maddî değerini yükselten elmas, yakut, zümrüd, fîrûze, zeberced, akik gibi kıymetli taşlardan konurdu, ayrıca mercandan, yeşimden, ve oya gibi işlenerek altın tellerden, gümüş tellerden emsalsiz güzellikde düğmeler yapılırdı. Küçük Türk Güzel Sanatları arasına koyabileceğimiz bu eski Türk düğmeleri el tezgâhlarında yapılırdı. Ondokuzuncu asrın ikinci yarısında piyasamıza fabrika işi Avrupa düğmeleri hâkim oluncaya kadar düğmeci sanatkârlar İstanbulda Eyyubda toplanmışlardır ki zamanımızda o semt hâlâ Düğmeciler adını taşımaktadır, o semtde bulunan bir mescid de “Düğmeciler Mescidi” ismi ile anıla gelir (B. : Düğmeciler Mescidi). Yalnız kibar esvablarının değil, ayak takımının giydikleri cebkenlerin, câmedanların, fermenelerin düğmeleri de, ibtidâî malzemesi alelâde şeyler olduğu halde birer sanat eseriydi. Lâle Devrinin ilk yıllarında sefir zevcesi olarak İstanbula gelmiş İngiliz edîbesi Lady Montagu, Hafize Sultanın tuvaletinden bahsederken; “... sırtındaki erguvan renginde dolamanın kollarının etrâfı ve yakasından eteğine önü elmas düğmelerle süslüydü. Dolamanın açık yakasından görünen iç gömleğinin yakasında da baklava biçiminde yontulmuş gaayet iri bir elmas düğme vardı” diyor. Güzel bir vücud yapısı, güzel yüzlü bir baş taşıdığı zaman açık, uryan bir sîne o güzelliğe ayrı bir revnak verir, fakat bir gömlek yakasındaki bir tek düğme, âşık gözlerinin sîne temâşâsına engel olur; aşağıdaki mısrâlar Nedim’indir : Küşâd eyle aman ol düğmei zerrini bir pâre * Çözülmüş düğmeler, çâki giribân nâfedek inmiş Şu beyit de yine o büyük şâirindir : Küşâd et düğmemi, pîrehenim aç, sînemi yokla Hele gör neylemişdir bana şemşir nigâhın, gel Zamanımızda fabrika işi düğmecilik memleketimizde de çok gelişmişdir; bilhassa kadın düğmeleri arasında zevk ile seyredilecek pek güzel düğmeler yapılmaktadır. Eski ve yeni Türk düğmeleri, koleksiyon meraklıları için üzerinde önemle durulacak bir konudur.