“Mâdenleri eritip hazırlanmış kalıba dökerek muhtelif şeyler yapan sanatkâr, dökümcü; pirinç dökmecisi, hurûfât (matbaa harfleri dökmecisi, heykel dökmecisi” (Kaamûsu Türkî). Yüz yıllar boyunca Türkiyede bu sanatın merkezi İstanbul şehri olmuşdur. İstanbulun en büyük dökümhâneleri de Tophânede mîrî top dökümhânesi ve Kasımpaşada Tersâne dökümhânesi olmuşdur. (B.: Tophâne; Tersâne). Top dökümhânesinin ustaları ve dökümcü, ateşci, körükcü ameleleri mutlakaa müslüman ola gelmişlerdi. Şehir içindeki küçük halk dökümhâneleri de Süleymaniyede Dökmeciler denilen çarşı boyunda, Nuriosmaniye Camiinin yanındaki Kılıçcılar Sokağında, Galatada Galata Yenicamii etrafında toplanmışlardı; bu dökmeci sanatkârların çoğu gayri müslim, bilhassa ermeni ola gelmişdi. Türk matbaacılığının arab asıllı Türk harfleri zamanında hurûfat dökmecileri arasında Ohanne, Arabyan, Mühendisyan, Haçik adında üç namlı ermeni usta ile Hâfız Efendi adında bir Türk sanatkâr vardır (B.: Arab asıllı Türk harfleri, cild 2, sayfa 924; Araboğlu, Ohannes, cild 2, sayfa 957). Bizde heykel dökmeciliği Cumhuriyet devrinde başlamışdır; dökmeciliğin o yoldaki şöhreti de merhum Yusuf Akpınar olmuşdur (B.: Akpınar, Yusuf; cild 1, sayfa 531).