Hicrî 1293 ve milâdî 1876 Türk - Rus harbinde Bulgaristan Türklerinin büyük kaafileler hâlinde önce Batı Trakyaya ve bilhassa İstanbula hicreti, yine o muhâcirlerin ağzı ile “Bozgun” diye anılır. Bozgunun yakın geçmişdeki tarihimizde çok acı hatıraları vardır. Abdürrahman Şeref Bey (B.: Abdürrahman Şeref Bey, cild 1. sayfa 163) şunları yazıyor : “... İstanbula gelen ikiyüzbinden fazla Rumeli muhâcirleri kar ve buzla örtülü sokaklara ve meydanlara sefil ve sergerdan yayıldılar; soğukdan ve donmadan kurtarılmaları için İstanbul halkı evlerini açdı, hükûmetde umumî binâlarla bâzı câmileri muhâcirlerin iskânına tahsis etti... İstanbul ehâlisi Fatih, Bayazıd ve Sultanahmed meydanlarından ve Sirkeci istasyonun yarı donmuş muhâcir çocuklarını omuzlarına alarak evlerine taşırdı, kendi geçim sıkıntısını unutmuş, o yavrucakları beslemeye ve giydirmeye çalışırlardı...” (Tarih Musâhebelere, 276). Midhat Cemal Kuntay da “Üç İstanbul” isimli Romanına Bozgunun tasviri ve Rumeli muhâcirlerinin ahvâlini naklederek başlamışdır. İstanbulda hamiyet sahibi zenginler ve rical arasında konaklarına 150-200 muhâcir alıp besleyen olmuşdur. Sulhun akdinden sonra bu muhâcirlerin büyük bir kısmı memleketlerine dönmüşler, İstanbulda yerleşip kalmışlar, hattâ “Muhâcir Mahallesi” adı ile mahalleler kurulmuşdur ...

Hicrî 1293 ve milâdî 1876 Türk - Rus harbinde Bulgaristan Türklerinin büyük kaafileler hâlinde önce Batı Trakyaya ve bilhassa İstanbula hicreti, yine o muhâcirlerin ağzı ile “Bozgun” diye anılır. Bozgunun yakın geçmişdeki tarihimizde çok acı hatıraları vardır. Abdürrahman Şeref Bey (B.: Abdürrahman Şeref Bey, cild 1. sayfa 163) şunları yazıyor : “... İstanbula gelen ikiyüzbinden fazla Rumeli muhâcirleri kar ve buzla örtülü sokaklara ve meydanlara sefil ve sergerdan yayıldılar; soğukdan ve donmadan kurtarılmaları için İstanbul halkı evlerini açdı, hükûmetde umumî binâlarla bâzı câmileri muhâcirlerin iskânına tahsis etti... İstanbul ehâlisi Fatih, Bayazıd ve Sultanahmed meydanlarından ve Sirkeci istasyonun yarı donmuş muhâcir çocuklarını omuzlarına alarak evlerine taşırdı, kendi geçim sıkıntısını unutmuş, o yavrucakları beslemeye ve giydirmeye çalışırlardı...” (Tarih Musâhebelere, 276). Midhat Cemal Kuntay da “Üç İstanbul” isimli Romanına Bozgunun tasviri ve Rumeli muhâcirlerinin ahvâlini naklederek başlamışdır. İstanbulda hamiyet sahibi zenginler ve rical arasında konaklarına 150-200 muhâcir alıp besleyen olmuşdur. Sulhun akdinden sonra bu muhâcirlerin büyük bir kısmı memleketlerine dönmüşler, İstanbulda yerleşip kalmışlar, hattâ “Muhâcir Mahallesi” adı ile mahalleler kurulmuşdur ki bunlardan biri Anadolu yakasında Göztepe hâlâ aynı ismi taşımaktadır, sâkinlerinin çoğunluğu da Doksanüç muhâcirlerinin torunlarıdır. İstanbulda yerleşen Doksanüç muhâcirlerinin büyük şehirde tutdukları başlıca iki iş berberlik, berber-kahvecilik ile arabacılık, araba sürücülüğü olmuşdur. İstanbulda bir Doksanüç Muhâciri tipi (Resim : C. Biseo, 1877-1878)