“Kısa ve çengel gagalı av kuşu; Bâz, Şehbaz; ala doğan, ak doğan, delice doğan, çakır doğan” (Hüseyin Kâzım, Büyük Türk Lügatı). Osmanlı pâdişahlarının av maiyeti arasında, doğan kuşlarını besleyen, bakan, terbiye edenler, sarayın dış hizmet ocakları arasında Doğancılar adını almışdı. M.Z. Pakalın “Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri” isimli eserinde Doğancılar koğuşu kırk kişilik bir cemaatti. Enderun ağalarından genc bir ağa Doğancıbaşı unvânı ile bu koğuşun zâbitiydi; avlarda pâdişâhın yakını bulunur, sâir zamanlar av getirdikçe bahşiş alırdı. Enderundan çırağ edilip çıkdıklarında ekseriyâ Çakırcıbaşı yahud Şâhincibaşı olurdu; bâzan da mîrâhurluk, sancak beyliği verilirdi. Doğancıların 3 neferi Has odadan, 7 neferi Hazîne Koğuşundan, 20 neferi de Seferli Koğuşundan alınırdı. Bu teşkilât XVII. asırda kaldırılmışdır”. Gencliğinde sarayda ve bu Doğancılar Ocağında bulunmuş ve bütün ömrünce “Doğancı” lakabı ile anılmış pek çok sîmâ vardır. Hüsnü KINAYLI