Aşağıdaki satırları Türk Ansiklopedisinden alıyoruz : “... diş hekimliği okulu açılıncaya kadar Dişcilik sanatını cerrahlar, ve kendi kendine yâhud da görgüye dayanarak yetişmiş kimseler (bu arada bilhassa berberler) payardı... Bu serbest devirden sonra Dişçilik yapabilmek için özel bir belge aranmaya başlandı. Bu belgeler hastahânelerde Dişcilik yapan kimseler tarafından kendi yanlarında çalışanlara verilmekte idi... Meslekden olan Dişciliğe (diplomalı ihtisasa dayanan dişciliğe, diş hekmliğine) doğru atılan adımlar şöyle olmuşdur : 1 — Cerrahlar; özellikle askerî hastahânelerde tımarcılıkdan (yeni deyimle hastabakıcılıkdan) yetişmiş kimselerdi. Ameliyathânelerde ehliyet ve kaabiliyet gösteren timarcılara hastahâne başhekimliği tarafından cerrahlık belgesi verilirdi; bunlar dişcilik de yaparlardı. Orduda sivil olarak yüzbaşı ödeneği ile hizmet ederlerdi; bunlardan ordu ile ilişiğini keserek yalnız dişçilikle uğraşanların sayısı gitgide artmışdır. 2 — Bir dişcinin yahud diş hekiminin yanında çalışarak ondan pratik diş çekmeyi öğrenmiş kimseler; Tıbbiyei Mülkiyeye baş vurarak hafif ve pratik bir yoklamadan sonra Dişcilik yapmak için bir belge alırlardı bu belgeye permi denilirdi, ki bunların çoğu da türk ve müslüman olmayan kimselerdi. 3 — Tıb öğrenimi görmüş ve özellikle cerrahlı...

Aşağıdaki satırları Türk Ansiklopedisinden alıyoruz : “... diş hekimliği okulu açılıncaya kadar Dişcilik sanatını cerrahlar, ve kendi kendine yâhud da görgüye dayanarak yetişmiş kimseler (bu arada bilhassa berberler) payardı... Bu serbest devirden sonra Dişçilik yapabilmek için özel bir belge aranmaya başlandı. Bu belgeler hastahânelerde Dişcilik yapan kimseler tarafından kendi yanlarında çalışanlara verilmekte idi... Meslekden olan Dişciliğe (diplomalı ihtisasa dayanan dişciliğe, diş hekmliğine) doğru atılan adımlar şöyle olmuşdur : 1 — Cerrahlar; özellikle askerî hastahânelerde tımarcılıkdan (yeni deyimle hastabakıcılıkdan) yetişmiş kimselerdi. Ameliyathânelerde ehliyet ve kaabiliyet gösteren timarcılara hastahâne başhekimliği tarafından cerrahlık belgesi verilirdi; bunlar dişcilik de yaparlardı. Orduda sivil olarak yüzbaşı ödeneği ile hizmet ederlerdi; bunlardan ordu ile ilişiğini keserek yalnız dişçilikle uğraşanların sayısı gitgide artmışdır. 2 — Bir dişcinin yahud diş hekiminin yanında çalışarak ondan pratik diş çekmeyi öğrenmiş kimseler; Tıbbiyei Mülkiyeye baş vurarak hafif ve pratik bir yoklamadan sonra Dişcilik yapmak için bir belge alırlardı bu belgeye permi denilirdi, ki bunların çoğu da türk ve müslüman olmayan kimselerdi. 3 — Tıb öğrenimi görmüş ve özellikle cerrahlıkda uzmanlık kazanmış, ve cerrahlığı bırakıp Dişcilik yapan kimseler, bunların sayıları azdı, Dişci Okulunu kuranlardan Doktor Hâlid Şâzi Bey bunlardandır (B.: Dişci Okulu; Hâlid Şâzi Bey). 4 — Yabancı ülkelerdeki okullarda dişcilik öğrenimi görerek Türkiyeye gelmiş gerçek diş hekimleri” (Türk Ansiklopedisi). Sermed Muhtar Alus bize tevdî ettiği “Seyyar Diş çekiciler” başlıklı bir notda şunları yazıyor : “Bunlara Bayazıd, Çarşıkapusu, Mahmupdaşa yokuşu, Sultanahmed, Yeni Cami, Eminönü gibi kalabalık yerlerde sık sık rastlanırdı. Çifte beygirli bir kirâ faytonunun içinde ayak üstü dikilirler : — Pire, tahta kehlesi ısırması kadar ağrı duyurmadan diş çekiyorum!... Hacı berberler gibi arkadan kolları sımsıkı kavrama yok!... Kerpeteni dokundurmamla şip şak dişi aldım gitti!.. Tecrübesi kolay, gelin, buyurun!.. diye bağırırdı. “Hepsi birbirinin eşi, makine gibi çeneleri işler şarlatanlar idi. Sırtlarında soluk, neftileşmiş bir redingot, kirden alacalaşmış frenk gömleği, ipe dönmüş kıravat, başlarında kalıpsız, kenarı yağlı fes, pantalonlar üst kılığa uygun, ayaklarda yamalı kunduralar. Etrafları hınca hınc dolar, çığırtganlık ve mostra olsun diye bir iki ipsizin dişini pir aşkına çeker; sahiden de, kerpeteni daldırması ile dişi kavraması bir olurdu. Artık gayrete gelen gelene; arabada yanına çıkıp çeyreği dayayarak ağzını açan açana. ekserisinin çürüğünü çarığını söküp eline verir...” (S.M. Alus). Berberlerin asıl sanatları yanında sünnetcilik ve dişcilik yapdıklarını kaydetmişdik, İstanbulda yüz yıllar boyunca dişcilik dükkân, gedik sâhibi berberlerin elinde kalmışdı. Münir Süleyman Çapanoğlu şunları yazıyor : “... berberlerin hemen hepsi dişcilik yapardı, diş tedâvisi bilmezler, sâdece diş çekerlerdi ve müşterinin ağrıyor diye gösterdiği dişi çekerlerdi. Meraklıları çekdikleri dişleri atmaz, sathı boyanmış bir tahta üzerinde tesbit ederek meselâ berber Ali Usta diye dişlerle dükkân levhası yazarlardı...”. Aşağıdaki satırları Turgud Etingü’nün bir yazısından alıyoruz : “Bugün Tıb Tarihi Enstitüsü’nün kitaplığında, 1465 senesinde, Amasyalı Tabip Sabuncuoğlu Şerâfeddin Efendi tarafından yazılmış olan bir eser vardır. Dünyada üç nüshası bulunan bu harikulâde eserin yüce Fatih Sultan Mehmed’e takdim edilen ve Fatih’in şahsi mührünü taşıyan yegâne renkli, resimli nüshası halen Paris Millî Kütüphanesinde bulunmaktadır. Tabip Şerâfeddin Efendi’nin Cerrahiyet-ül Haniye (Hükümdar cerrahlığı) adlı bu eserinde, sâde diş sağlığı ile ilgili, çağ şartlarına göre insanı hayrette bırakan usuller gösterilmiş, cerrahi müdahale şekillerini resimlerle anlatan, hastalıkları için reçeteler veren açıklamalar yapılmıştır (T. Etingü, Hayat Mecmuası). Amasyalı Şerâfeddin’in eserinden resimler : Diş apsesine cerrâhi müdâhale ve hasta dişi bulmak için mâdeni çubukla muâyene (Hayat Mecmuasından)