Batı türkçesine farscadan girmişdir; farsça aslı “Şemşad”, türkçede aydın ağzında “şimşir”, ve avam ağzında “çimşir”: yaprağını dökmeyen, kerestesi sert ve sarı renkte bir ağaç. Eskiden tarak, kaşık, nalın ve takunyanın makbulleri bu ağaçdan yapılırdı. Tarakda fil dişinden sonra, kaşıkda gergeden boynuzu, bagadan sonra gelirdi; haddine mevkine, yaşına uygun olmayan şekilde üstününden, âlâsından, ihtiyarsa genç işi giyinenlere, ve ona benzer şeyler yapanlara karşı “Kel başa şimşir tarak” deyimi darbı mesellerimiz arasına girmişdir. Eskiden İstanbulun büyük hamamlarında nalınları bilhassa bu ağaçdan yapdırırlardı; berber dükkânlarında ve kahvehânelerde de eski nizamnâmelere göre zemin dâima taş olur, çıraklar da o dükkânlarda yaz ve kış yalın ayak, ayaklarında şimşir nalınlarla dolaşırlardı; dellâkın ve mürâhik tâze dilber çırağın çıplak ayaklarındaki nalınlar münasebeti ile “çimşir” kalender meşreb külhân şâirlerin çok kullandığı kelimelerden biri olmuşdur (B.: Berber; Dellâk; Şimşir).