Yaşlı fakat ateşli ve paralı dul kadınlar, kocadan yana dengini, küffünü bulamamış, oyna tâzeler, ırz ehli görünür, saman altında su yürütür yosmalar, âşifteler, yazın bilhassa cumâdan gayri tâtil günlerinde arabalarla Çırpıcı Çayırına giderler, ya kendi hünerleri ile bulup sözleşdikleri yahud çöpçatan kılavuz kadınlar vasıtası ile peyledikleri şehbaz gençlerle buluşurlar, “hilâfi şer’i ve mugaayiri rizâyi münîf vaz u hareket ve alenen fisku fücûr ve fesâda cesaret” ederlerdi! Bâzan da oynaşları kendilerini götüren civelek ve zeberdest arabacıları olurdu. Yalın ayaklı, yarım pabuçlu ve mavunacı güruhunun bıçkınları da bahşiş karşılığı kart hanımlara jigololuk için Çırpıcıya giderler, bir araba geldiğinde türlü it nümâyişleri ile hanım gönlü avlamaya çalışırlardı. Geçen asır başlarında bu haller İstanbulda büyük dedikodulara yol açdı, nihâyet 1 receb 1222 (m. 4 eylül 1807) tarihli bir fermanla hangi tabakadan olursa olsun, kadınların Çırpıcı Çayırına ve o civarda Veliefendi Çeşmesi denilen mesireye gitmeleri şiddetle yasak edildi. Sonbaharda ilân edilmiş olan bu yasağa 1808 yazında riayet edilip edilmediğini bilemiyoruz.