“Çerağ, çırağ” dan bozma, aynı anlama kullanıldığı gibi (B.: Çırağ) halk ağzında tahsisen, çam ağacının yağlı ve sakızlı yerinin adı olmuşdur; sakızlı yağlı çamdan el el, yâhud çubuk çubuk kesilerek bir yeri ışıklandırmak için yakılan, ocak, soba tutuşturmada kullanılan yongalara da çıra denilir; çıranın bu şekli İstanbul çarşılarında kınabla bağlanmış küçük desteler hâlinde bakkal dükkânlarında tartı ile satılır; mahalle aralarında sokak sokak dolaşan Anadolu köylüsü kıyâfetinde seyyar çıracılar da vardır. Yüksek sesle: “Çıra!... yağlı çıra!...” diye bağırırlar ve mallarını ekseriya büyükçe bir kulplu sepete doldurulmuş olurlar, çırayı, onlar da tartı ile satarlar. Günlük geçimin çok güç, 300 gram ekmeğin 75 kuruş olduğu zamanımızda her gün bütün mallarını satsalar kazançları ile nasıl geçinirler bilinmez. “Elkâsibü hâbîlullah” sırrına mazhar olmuş esnafdandır. İstanbulun kenar mahallelerinin ayak takımından yosmaları gözlerinin sürmelerini çıra isinden yaparlardı: Her sabah yağlıca çıranın isi Nigâhı işmarlı gözün sürmesi Kenarın dilberi deyub geçme sen Sultanlarda yokdur küskün memesi Parmaklar kınalı gümüş topuklu Ya lâ’li lebinin şekerlemesi Şırfıntı yosmanın bir dâveti var Bir “Horozum, canım buyur!...” demesi Zeberdest fetâlar taş olsa erir Kapunun ardında yokdur sürm...

“Çerağ, çırağ” dan bozma, aynı anlama kullanıldığı gibi (B.: Çırağ) halk ağzında tahsisen, çam ağacının yağlı ve sakızlı yerinin adı olmuşdur; sakızlı yağlı çamdan el el, yâhud çubuk çubuk kesilerek bir yeri ışıklandırmak için yakılan, ocak, soba tutuşturmada kullanılan yongalara da çıra denilir; çıranın bu şekli İstanbul çarşılarında kınabla bağlanmış küçük desteler hâlinde bakkal dükkânlarında tartı ile satılır; mahalle aralarında sokak sokak dolaşan Anadolu köylüsü kıyâfetinde seyyar çıracılar da vardır. Yüksek sesle: “Çıra!... yağlı çıra!...” diye bağırırlar ve mallarını ekseriya büyükçe bir kulplu sepete doldurulmuş olurlar, çırayı, onlar da tartı ile satarlar. Günlük geçimin çok güç, 300 gram ekmeğin 75 kuruş olduğu zamanımızda her gün bütün mallarını satsalar kazançları ile nasıl geçinirler bilinmez. “Elkâsibü hâbîlullah” sırrına mazhar olmuş esnafdandır. İstanbulun kenar mahallelerinin ayak takımından yosmaları gözlerinin sürmelerini çıra isinden yaparlardı: Her sabah yağlıca çıranın isi Nigâhı işmarlı gözün sürmesi Kenarın dilberi deyub geçme sen Sultanlarda yokdur küskün memesi Parmaklar kınalı gümüş topuklu Ya lâ’li lebinin şekerlemesi Şırfıntı yosmanın bir dâveti var Bir “Horozum, canım buyur!...” demesi Zeberdest fetâlar taş olsa erir Kapunun ardında yokdur sürmesi (Âzık Râzi) Çıra üzerine şu manzûmede geçen asır sonlarının eşsiz büyük halk şâiri Âşık Râzinindir: Sana çıra gibi yandım da çapkın Sürme alamadım gamzeli göze Terki vahşet ile yakın gel yakın Hasreti bahârın çıkarmaz güze Magrûri hüsn olma edebin takın Âha uğramasan gelirsin göze İbretle etrâfa şöyle bir bakın Nice şehbaz tosun dönmüş öküze.