Türlü isimleri ile cild üzerinde görülen şiş ve kabarcık, irinli, cerâhatli malûm yaralar; çıbanın tıbbî târifi ve menşeleri, sebepleri bu ansiklopedinin konusu dışındadır. İstanbulun hâneberduş pırpırlar argosunda frengi hastalığına “çıban” denilir; misâl: İki âdenmama konuşur (B.: Âdembaba): — Ulan sakın hâ Zeybekle haniş yapayım deme... — Neden ulan? — Çıban da ondan... — Deme be... Ulan dün gece onunla yattım be!.. Ulan yakdıysa beni boğarım onu be... Yine aynı güruhun ağzında oğlan memesi anlamında da kullanılır; misâl: Bir kaldırım fâhişesi bir mürâhik pırpırıya sırnaşıyor: — Çıkalım... horozum... Senin çıbanlarını sevsinler, emsinler!.. * Bir işin kötüye sarmasına, kavga çıkmasına sebep olmak, yok yere mesele çıkarmak anlamında halk ağzı deyim: “Çıban başı koparmak”; misâller: * – Hasan mı? Ben onunla bir yere gitmem. — Neden? — Nereye gitse çıbanbaşı koparır, belâya sokar yanındakini.