“batı türkçesine rumcadan girmiş isim; gümüş veya altun taç, sorguç, tuğ” (Hüseyin Kâzım, Büyük Türk Lûgati); H. Kâzım Bey bu kelime için Şeyh Galibden şu beyti misâl alıyor: İki kulağı çelenk şehbaz Gerdeni sürâhli serefraz Son yeniçerilerden halk şâiri Galatalı Hüseyin Ağanın da şöyle bir kıt’ası vardır: Zerkeş kâkülleri başında çelenk İsmi şerifini sordum ol şâha Vahşetü mahvetle misâli pelenk Didi Ağa çek git sokma günâha Yine aynı şâirin bir meyhâne âlemi tasviridir: Pırpırının şâhin başında çelenk Destinde kâsei şarâbı gülrenk Topuk vurur raks ider mestâne şûh Şahlar meclisinde olmaz bu âhenk Yeniçeriliğin son devrinde, hemen hepsi ocağa kayıtlı olan İstanbulun pırpıri, bıçkın gençlerinin, nevcivan külhanbeylerinin baş tuvâletlerinde süslerinden biri de külâhlarına bir tavus kuşu tüyü, altın suyuna batırılmış bir turna kuşu tüyü, yahud bir çiçek takmak idi, onlara da aralarında “çelenk” denilirdi: Keçe külâhında sünbül çelengi Hamlacıdır humret üzredir rengi (Galatalı Hüseyin) Müslüman - türk toplum hayatında cenâzelere çiçeklerden yapılmış çelenk göndermek Cumhuriyet devrinde çıkdı; İstanbulda yayılıp yerleşmesi de iki yüze yakın celenk gelen Abdülhâk Hamidin cenâzesi ile başladı; ki büyük şâirin kabri üzerinde bir çiçek tepeciği hâlinde yığılan o çelenklerin resmi...

“batı türkçesine rumcadan girmiş isim; gümüş veya altun taç, sorguç, tuğ” (Hüseyin Kâzım, Büyük Türk Lûgati); H. Kâzım Bey bu kelime için Şeyh Galibden şu beyti misâl alıyor: İki kulağı çelenk şehbaz Gerdeni sürâhli serefraz Son yeniçerilerden halk şâiri Galatalı Hüseyin Ağanın da şöyle bir kıt’ası vardır: Zerkeş kâkülleri başında çelenk İsmi şerifini sordum ol şâha Vahşetü mahvetle misâli pelenk Didi Ağa çek git sokma günâha Yine aynı şâirin bir meyhâne âlemi tasviridir: Pırpırının şâhin başında çelenk Destinde kâsei şarâbı gülrenk Topuk vurur raks ider mestâne şûh Şahlar meclisinde olmaz bu âhenk Yeniçeriliğin son devrinde, hemen hepsi ocağa kayıtlı olan İstanbulun pırpıri, bıçkın gençlerinin, nevcivan külhanbeylerinin baş tuvâletlerinde süslerinden biri de külâhlarına bir tavus kuşu tüyü, altın suyuna batırılmış bir turna kuşu tüyü, yahud bir çiçek takmak idi, onlara da aralarında “çelenk” denilirdi: Keçe külâhında sünbül çelengi Hamlacıdır humret üzredir rengi (Galatalı Hüseyin) Müslüman - türk toplum hayatında cenâzelere çiçeklerden yapılmış çelenk göndermek Cumhuriyet devrinde çıkdı; İstanbulda yayılıp yerleşmesi de iki yüze yakın celenk gelen Abdülhâk Hamidin cenâzesi ile başladı; ki büyük şâirin kabri üzerinde bir çiçek tepeciği hâlinde yığılan o çelenklerin resmini o devrin en başda gazetesi olan Cumhuriyet Gazetesi, şâirin meşhur eserini telmih ile “Makber” ismi ile neşretti. Zamanımızın da ölüm ilânlarının altında “Çelenk gönderilmemesi rica olunur” notu sık sık görülmeye başlanmışdır; bunun sebebi, nevtânın mahviyet veyâ isrâfı önleme duygusu ile vasitetinden ziyâde, geride kalanların muhafazakârlık göstermesi olsa gerekdir.