Eskiden memleketimizde, dolayısı ile İstanbul’da yakacak odun, yapı kerestesi ve yapı taşı satışında kullanılan hususî bir tartı âletinin, terazinin adıdır. M. Zeki Pakalın “Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri” isimli eserinde Çekiyi şöyle târif ediyor: “Bir sehpânın ortasından asılmış bir sırık ile, bu sırığın bir ucunda tartılacak şeyi koymaya mahsus kafes gibi ıskara şeklinde bir tabla, ve öbür ucunda da çekitaşı denilen dört kantar (195 okka, 250 kilo) ağırlığında bulunan bir taş asılı terâzidir”. Oduna, keresteye, taşa narh bir çeki ile bir tartı üzerinden konulurdu. Memleketimizde metre sistemi kabul edildikten sonra, çeki kullanılması yasak edildi; yapı kerestesi ile yapı taşı metre küp üzerinden satılmaya başlandı; fakat yakılacak odun satışında çeki kullanılmadığı halde, adı kullanıldı, odun narhı hâlâ 1 çeki üzerinden tesbit edilir; yani metre sistemi ile ifâde edilmek istenilirse oduna 250 kilosu şu kadar diye narh konuluyor demekdir. Odun depolarında meselâ: “Çekisi 30 liradan denilir, 1 çeki odun alan kimseye baskül ile tartılarak 250 kilo odun verilir. (B.: Odun; kereste).