Bir ara “Çay Evi” adı verildi, zamanımızda bir iki yer ya kalmış, ya kalmamışdır; kahve ocağı olmayan, müşterilerine hânelerle demlenmiş çay arz eden yerler. Kahvehânelere nisbetle, içinde iskambil kâğıd oyanları, tavla oynanmayan, sâdece gazete ve dergi mütalea edilen, ağır başlı sohbet erbâbıbının gelip oturdukları yerler olmuşlardır. İstanbulda çayhânelerin en ziyâde rağbet gördüğü devir İkinci Sultan Abdülhâmidin zamanı olmuşdu, en mükellef çayhâneler de Şephzâdebaşında Direkler arasında idi; onların arasında en meşhuru da, âdeta edebî bir mahfil olmuş Hacı Reşid Ağanın Çayhânesi idi. Büyük muharrir Ahmed Rasim bu zatden ve çayhânesinden, sık sık bahseder. (B.: Reşid Ağa, Hacı); aşağıdaki kıt’a da Muallim Naci Efendinindir: Bir çayfüruş var ki fenninde ferid Şâirlerin itmekde safâsın tezyid Ol puhtel rûzigâr kimdir mi dedin Dârüşşuerâ müdîri Elhac Reşid Ahmed Rasim “Muharrir, Şâir, Edib” isimli eserinde Nâbizâde portresini çizerken şunları yazıyor: “Fâtih ve Anadolu Hisarında isimli manzûmeleri zemâne gazel nüvisânını türlü türlü hiddetlerle çayhâne peykelerinde zıpzıp oynatırdı...” Hüsnü KINAYLI