Batı türkçesinde terkedilmiş, kullanılmaz olmuş isimlerden, “ses, nidâ, ün, şöhret, ilân, bildiri, çağırma, dâvet” anlamındadır (Hüseyin Kâzım, Büyük Türk Lugatı). Hüseyin Kâzım bey “Çavuş” ismini bu “çav” dan çıkmış olduğunu söylüyor ve tarih hakikatine dayanarak çavuşu da: “Eskiden divânlarda verilen kararları ve hükümleri yüksek sesle halka bildiren adam” diye târif ediyor; sonra: “çavuş askerlikde de küçük zâbittir” diye ilâve ediyor.