Toplum hayatının garâbetlerine örnek, otuz dokuz sene ara ile aynı yerde, aynı binâda, aynı odada, hemen aynı mâhiyetde cereyan eylemiş iki vak’ayi cinâyedir; birincisinin târihi 13 nisan 1909 Salı günüdür ki rûmî takvim ile 31 mart ihtîlâli vak’ası günüdür; yâni cinayet, İstanbulun kanlı bir ihtilâl ile hercü merc içinde bulunduğu bir günde işlenmişdir. 20-21 yaşlarında bir delikanlı idim, ve İstanbuylun namlı bıçkınları arasında Merdivenköylü Tevfik diye anılırdım; varlıklı çiftci baba kesesinden yaşardım; Çarşıkapu Caddesinde Kürkcüler Sokağında han gibi oda oda kiraya verilir 33 numaralı evin bir odasında, on beş yaşında Tıryandafil adında manbub bir rum çocuğu uşağımla otururdum ki Tiryandafilin ablası Kuledibili yosmalarından Eleni de metresim idi. Oda komşumuz da o civarda kahvecilik yapan Acem Murtazâ adında ellilik bir adamdı; uzun boylu, dev yapılı, kara yağız, kara sakallı ve hayli paralı bir adamdı Sürpik adında ve henüz on beş on altı yaşında melekler kadar güzel bir ermeni kızını odasına kapatmış, kilid altında tutardı. Murtazânın Takiyyüddin adında yine irânî gaayetle mahcub on dokuz yirmi yaşlarında nevhat bir çırağı vardı; bu oğlana öylesine itimâd ederdi ki, Sürpik Hanıma her gün öyle yemeğini aşcıdan Takiyüddin alır getirir, güzel kız yemeğini yedikden sonra da...

Toplum hayatının garâbetlerine örnek, otuz dokuz sene ara ile aynı yerde, aynı binâda, aynı odada, hemen aynı mâhiyetde cereyan eylemiş iki vak’ayi cinâyedir; birincisinin târihi 13 nisan 1909 Salı günüdür ki rûmî takvim ile 31 mart ihtîlâli vak’ası günüdür; yâni cinayet, İstanbulun kanlı bir ihtilâl ile hercü merc içinde bulunduğu bir günde işlenmişdir. 20-21 yaşlarında bir delikanlı idim, ve İstanbuylun namlı bıçkınları arasında Merdivenköylü Tevfik diye anılırdım; varlıklı çiftci baba kesesinden yaşardım; Çarşıkapu Caddesinde Kürkcüler Sokağında han gibi oda oda kiraya verilir 33 numaralı evin bir odasında, on beş yaşında Tıryandafil adında manbub bir rum çocuğu uşağımla otururdum ki Tiryandafilin ablası Kuledibili yosmalarından Eleni de metresim idi. Oda komşumuz da o civarda kahvecilik yapan Acem Murtazâ adında ellilik bir adamdı; uzun boylu, dev yapılı, kara yağız, kara sakallı ve hayli paralı bir adamdı Sürpik adında ve henüz on beş on altı yaşında melekler kadar güzel bir ermeni kızını odasına kapatmış, kilid altında tutardı. Murtazânın Takiyyüddin adında yine irânî gaayetle mahcub on dokuz yirmi yaşlarında nevhat bir çırağı vardı; bu oğlana öylesine itimâd ederdi ki, Sürpik Hanıma her gün öyle yemeğini aşcıdan Takiyüddin alır getirir, güzel kız yemeğini yedikden sonra da tepsiyi alıp çıkar, ve mahbûbenin üstünden kayıpı kilidleyip giderdi. O 31 mart günü (13 nisan) Çarşıkapusunda öğleye kadar, bir takım konuşmalar, patırdılar oludu, silâh sesleri duyduk ama avcu taburlarının isyan ettiği, bir ihtilâl kopduğu anlayamadık. Murtazânın şehbaz çırağı ağasının dilber kapatmasına yemek getirdi; aradan ancak onbeş yirmi dakika geçmişdi ki son derece heyecanlı olarak koşa koşa haveci Murtazâ geldi: “Asker kıyâm etti, meclisi mebûsânı basdı, mebusları kurşuna diziyor!..” dedikden sonra odasına girmek istedi, kapuyu içerden kilidli bulunca önce gaayet sâfiyâna: “Takiy!..” diye bağırdı, fakat kapu hemen açılmayınca birden şübheye düşdü, o dev gibi vücûdu ile nasıl bir omuz vurdu ise kilidi koparıp attı, ve kapuyu açdı. Tiryandafil ile sofada idik; Takiyyüddini bir donca çıplak Surpik Hanımın koyundan fırlayıp çıkdığını gördük; gözlerimizi kapadık, içimden: “acem şimdi ikisini de kıtır kıtır kesecek!..” dedim; kesmedi ama daha müdhiş bir şey yapdı, oğlanı belinden kavradığı gibi pencereye doğru fırlattı; bir cam şangırdısı ile beraber delikanlı sokağa uçdu, ardından Sürpik Hanımı yakaladı, kırılmış camdan onu da sokağa attı, vahşi bir boğa gibi korkunç bir takım sesler çıkararak sandığından parasını aldı, sakosunu aldı, kendisi de fırladı evden çıkdı ve kurbanlarının üstünden atlayup kaçdı. Takiyyüddinin yüzü vücûdu cam kesikleri ile kan içinde idi, kaldırıma başı üstüne düşmüş ve derhal ölmüşdü. Surpik Hanımın ise bel kemiği kırılmış, yarı ölü halde idi, bir müddet sonra can verdi; iki cesed o ihtilâl gününde saatlerce sokakda kaldı idi. Kahveci Murtazânın da nâmı nişânı koyboldu. 39 sene sonra 11 şubat 1948 de gazetelerde şu vak’ayı okuyunca hayretler içinde kaldım: “Çarşıkapusunda dün kanlı bir hâdise oldu; Kürkcüler Sokağında 33 numaralı evin üst katında oturan ve Kuruçeşmede kömür depolarında odacılık yapan 50 yaşındaki Ahmed’in 35 yaşındaki eşi İsmet Hanımın saat 9,30 da 10 metre yükseklikdeki üçüncü kat penceresinden gecelik kıyâfeti ile sokağa düşdüğü görülmüşdür, ve o sırada bir adamın aynı evden hızlı hızlı çıkıp kaçdığı tesbit edilmişdir: Aynı evin başka bir odasında oturan Ferudun adında biri bu kaçan şahsın, karşıdaki sokak köşesinde kahvecilik yapan irânî Mehmed Ali olduğunu söylemişdir. Kadının kemikleri kırılmış olup ifâde veremeyecek derecede baygın (koma hâlinde) hastahâneye kaldırılmışdır. İsmet’in iki yaşındaki kızı “Annemi Mehmed Ali sokağa attı öldürdü” demişdir. Yine aynı evde oturan ermeni Aznif Hanım da: “İsmet az evvel benden bir maşa aldı, Mehmed Ali beni son bir defa daha dövsün bakalım dedi” diye anlatmışdır. Bozulmuş yatağın yasdığı altında kahveci Mehmed Ali’nin saati ve çakmağı bulunmuşdur; kahvecinin paltosu da duvarda asılı idi. İsmet Hanımın kocasına ihânet ederek îranlı kahveci ile metres hayatı sürdüğü anlaşılmışdır, fakat cinâyetin sebebi henüz öğrenilmemişdir. Zavallı Odacı Ahmed ise: “karımı çok severdim; onbeşbin lira birikmiş param vardı, o da karımda dururdu, meğer bana ihânet ediyormuş... demişdir”. Bu ikinci vak’anın sonra ne renk aldığını tâkib edemedik. Tevfik