Bıyıkları yeni terlemiş delikanlı yüzü için kullanılmış eski bir deyim; dilimize farscadan mal edilmişdir, “çâr” farsca dört, “ebrû” kaş, “çârebrû” dört kaş, dört kaşlı demekdi, doğrudan türkcesi de çok kullanıla gelmişdir; bilhassa kalender meşreb şâirlerin nevcivan tasvirlerinde pek sık rastlanır. (B.: Hat). ALİ DEDE’NİN NÜHÜFT ŞARKISI Ey servi kad nevreste Beni kıl vasla şâyeste Gayri dime âheste beste Çârebrû da oldun işte Gönlümün söylesem derdin Kaçub yanımdan giderdin Ol vakit çocuğum derdin Çârebrû da oldum işte Tıfliken vaslın peyledim Hattın gelince bekledim Yetişmez mi sabreyledim Çârebrû da oldum işte * BİR DESTANDAN Çârebrû şehbazım bostanda ırgad Dağları devirir sanursun Ferhad (Galatalı Hüseyin) * Babam yollar birgün beni çarşıya Câferle geliriz karşı karşıya Hamlacı fetâya o dört kaşlıya Belinde yatağan omuzunda saz (Galatalı Hüseyin) * TERKİBİBEND’DEN Yazub yüzümü Esmâ Hanım kâkülümü kes Bir âşinâya varacağım sen çıkarma ses Pek pos bıyıklı pırpırıya eylemem heves Dört kaşlı yosma şûhi cihân tâze dalfes Onbeş yaşında kendime bir oynaş arayım! (Enderunlu Vâsıf) * Talât ne menâkibi Rifâî söyler Talât ne de kıssai efâi söyler Vasfında da çârebruvânın bâzan Söyler ise yalnız rübâî söyler (Üsküdarlı Talât)