Gurbetci Çankırılıların İstanbula gelenlerin bir kısmı leblebicilik yaparlar; İstanbulda bu iş Çankırılılara has gibidir; leblebicilerin de bir kısmı dükân sâhibidir, bir kısmı da büyük şehri sokak sokak dolaşan, hattâ civarında, etrafından en uzak köşelere kadar giden seyyar satıcılardır. Kayıkcı, sandalcı Çankırılılar Apsarı köyünden ola geldikleri gibi, İstanbulun leblebici Çankırılıları da Kalfat’lılar, Ortaköy’lüler, Bazzak’lılar, Ahurköy’lüler ve Aliözü’lülerdir. Merhum Vâsıf Hoca (Vâsıf Hiç) bu İstanbul ansiklopedisine verdiği notlar arasında leblebiciler için şunları yazıyor: “Hepsi Çankırı ve havâlisi halkındandır. İstanbula ilk gurbet seferlerinde 14-15 yaşlarında tüysüz oğlan olarak gelirler, bir hemşeri yahud akrabâ dükkânına boğazı tokluğuna çırak olurlar, ustasının kanadı altında dükkânda yatar kalkar, gözü açılır, toyluk devresini atladır, sonra İstanbul sokaklarını dolaşmaya başlar; gezip tozduğu yerlerin, semtlerin adını bile bilmez, ve ekseriyâ da bir geçdiği yerden de bir daha geçmez; başda yağlı fes, kirlice dülbend çevre, sonraları yağlı bez kasketi, sırtında mintan, yelek, pamuklu zıbın, yırtık, sökük, yamalı ceket; belde kuşak, ayakda yemenimsi pabuç, kaba kundura, şimdilerde lâstik, üstü bez, altı lâstik pabuç, yalın ayak giymemiş ise, kaba yün çorablarını...

Gurbetci Çankırılıların İstanbula gelenlerin bir kısmı leblebicilik yaparlar; İstanbulda bu iş Çankırılılara has gibidir; leblebicilerin de bir kısmı dükân sâhibidir, bir kısmı da büyük şehri sokak sokak dolaşan, hattâ civarında, etrafından en uzak köşelere kadar giden seyyar satıcılardır. Kayıkcı, sandalcı Çankırılılar Apsarı köyünden ola geldikleri gibi, İstanbulun leblebici Çankırılıları da Kalfat’lılar, Ortaköy’lüler, Bazzak’lılar, Ahurköy’lüler ve Aliözü’lülerdir. Merhum Vâsıf Hoca (Vâsıf Hiç) bu İstanbul ansiklopedisine verdiği notlar arasında leblebiciler için şunları yazıyor: “Hepsi Çankırı ve havâlisi halkındandır. İstanbula ilk gurbet seferlerinde 14-15 yaşlarında tüysüz oğlan olarak gelirler, bir hemşeri yahud akrabâ dükkânına boğazı tokluğuna çırak olurlar, ustasının kanadı altında dükkânda yatar kalkar, gözü açılır, toyluk devresini atladır, sonra İstanbul sokaklarını dolaşmaya başlar; gezip tozduğu yerlerin, semtlerin adını bile bilmez, ve ekseriyâ da bir geçdiği yerden de bir daha geçmez; başda yağlı fes, kirlice dülbend çevre, sonraları yağlı bez kasketi, sırtında mintan, yelek, pamuklu zıbın, yırtık, sökük, yamalı ceket; belde kuşak, ayakda yemenimsi pabuç, kaba kundura, şimdilerde lâstik, üstü bez, altı lâstik pabuç, yalın ayak giymemiş ise, kaba yün çorablarının arkası incik kemikleri hizâsına kadar yırtıkdır ve topuklar muhakkak görünür, koltuk altında terini silmek için bir çaput - çevre, elinde, beline dayanmış bir kalbur, içinde bir mikdar kırıklı leblebi, üstünde bir avuç kadar serpilmiş kuru üzüm: — Ey leplebû!.. taze gettüm ıscak ıscak, diye bağırır. “Acemilik devrelerinde, İstanbul külhanbeylerinden biri o genç irisi oğlanın geniş yalın ensesine tokadı yapışdırır ve o: — Işşşş... etme ülen!.. derken, aradan hafta geçmez, gezdiği yerlerde, şeytanlara pubucunu ters giydirmeye başlar. “Müşterileri umumiyetle çocuklardır, leblebiyi de para ile satmaktan ziyâde hurda mâdenî eşyâ ile değişdirdiler ve kârları üç beş misli artar; istekli istekli bakan çocuklara: – Haydi.. evden bir şişe getir de leblebi vereyim!.. derler ve dâimâ kandırırlar...” (Vâsıf Hiç). Çankırılı Leblebici tipi, 1947. (Resim : Ayhan)