Çalmak kökünden isim (B.: Çalmak); 1) Çalınıp kesilen; 2) Ağaç olup gelişemiyen fidan, dikenli dallar; böyle bitkilerle kaplı sâhaya da “çalılık” denilir; 3) Sıfat olarak geçimsiz anlamında ve ekseriyâ bir teşbih edâtı ile kullanılır. Darbımesel: Yola gelmeyen, terbiye kabul etmeyen, söz dinlemeyenler hakkında; “Ben çekerim halıya, o gider çalıya”. Misaller: Güzellikden yana hasdır damgası Siler uşşâkının gözünden pası Kayıkcı güzeli yalı haylâzı Dini insafı yok Sürmene lâzı Zeberdest zehri mâr demir topukdur Kara donlu çakır pençe kopukdur Hanım sever iti çeker halıya Ol daltaban oğlan gider çalıya Yalın ayağına nazlanır dilber Her adıma altun ergenlik ister Berber akçesi ben hamam pâresi Tâlim iden anı .............................. Âşık Râzi * — Güzelliğine kapılıp cilvesine de aldanma, çalıdır o, kurtaramazsın paçanı... Arab Ahmed onun yüzünden içeri (hapse) girdi!.. Eskiden İstanbul fırınlarının hepsinde çalı yakılırdı (B.: Fırın). Fasulyanın bir çeşidi olan “çalı fasulyası”, zeytinyağlı olarak bilhassa İstanbul mutfağının şöhretlerinden biri olmuşdur.