İstanbulda ayak takımın, esâfil ve erâzilin, uygunsuz hayta gürûhunun gittiği, edeb ve hayâ kaygusu olmadan, hattâ rezîlâne cümbüş ve muhabbetlerle içip eğlendiği ara sokakların küçük, izbemsi, pis meyhâneleri; ki buralara içmek için girip de eclâfdan olmayanın başına türlü kazâ ve belâ gelebilirdi; asıl müşterileri arasında ufak para hesablarından, alacaklar veyâ fuhuş yolunda alâka rekaabetleri yüzünden hattâ kanlı kavgalar çıkabilirdi. (B.: Çakaloz). Çakaloz meyhâneler çoğunlukla Beyoğlunun ara sokaklarında, Galatada ve Tophânede idiler. Bu meyhânelere “Çakanoz” diyenler de vardır, bilhassa Ahmet Rasim “Çakanoz” diyor; bu takdir de, yukarda tasvir ettiğimiz suflî, mülevves, karanlık havası ile Çakanoza (Çağanosa), yengeçe benzetilmiş olacakdır; avâmî bir tâbir olarak içki sofrası âılemine çakmak, çakışdırmak denildiğine göre Çakanos Meyhâne tâbirinin bu mânâda çakmakdan yapıldığı âşikârdır; son döküntüler 1940 - 1945 arasına kadar Galatanın ara sokaklarında duruyordu, ve içki olarak yalnız şarab veriliyordu; “Dayı” diye meşhur birinin baş belâsı gedikli müşterisi Deli David denilen azgın sapık kaatil idi. (B.: David, Deli).