Osmanlı devletinde “reâyâ” adı altında toplanan gayri müslim azınlıkları, devletin müslüman tebaasından farklı olarak, her yıl “cizye” adıyle bir vergi verirlerdi; cizye nüfus başına maktû bir vergi idi. Hicrî 1102 (1690) yılında malî bir sıkıntı içinde hazineye yeni gelir kaynakları arayan hükûmet, cizye nizamının değiştirilmesine, reâyanın içtimaî durum ve servetlerine göre “âlâ, üst, ednâ” yani yüksek tabaka, orta halli ve ayak takımı adıyle üç sınıfa ayrılmasına, nüfus başına birinci sınıftan dört, ikinciden iki, üçüncüden de bir altın alınmasına karar verildi. Bu yeni cizye nizâmı bilhassa İstanbulda çok garip ve tuhaf bir rekabete, asâlet ve servet nümâvişine yol açtı. Yahudiler, pek tanınmış zenginleri müstesnâ, umimiyetle “ednâ” ayak takımı belgesi, kâğıdı aldılar. Rumlarla Ermeniler ise bilâkis evvelâ kendi aralarında öğünmek, sonra da birbirlerine karşı üstünlük satmak için: “Biz üst ve ednalığı kabul etmeyiz” diyerek hepsi âlâ kâğıdı aldılar. Bu yüzden hazîneye umulmadık gelir sağlandı.