Bir tutamı fes veyâ külâh altından çıkıp civan alnına dökülmüş saça benzeyen kıvrık yapraklı bir otun adı; bu otun yaprağını taklid ile yapılan bir oya motifine de “civan perçemi” denilmişdir; etrâfı civan perçemi oya ile tezyin edilmiş baş yemenilerini, greplerini de İstanbulda bilhassa gönülleri tâze kalmış yaşlı nazenîn hanımlar, kolları arasında şehbaz yiğit, dilâver oğlan sarmak iştiyâkında kart yosmalar kullanır, hiç olmazsa civan adını başı üstünde taşımakla mütesellî olurlar idi; aşağıdaki manzûme böyle bir İstanbul hanımının tasviridir: Çift otuzu aşmış yaşı Ocakda mercimek aşı Başında civan perçemi Gözler olmuş artık şaşı Şöyle olsun boyu, bosu El ayağı gözü kaşı Deyüb çeker âguşuna Tâze yiğit şâhinbaşı Hacıbektaş Ocağının Pulad hançerli yoldaşı Ya kalyoncu cunbazı Hamlacı nefer dadaşı Mâni değil bin daltaban Uşak olsa da oynaşı Saka oğlan hamurkârın Pırpırından samurkaşı Zeberdest bir civan olsun Ayırd etmez gül haşhaşı Sorsalar ger kendi yaşın Kaç yıllık yol suyun başı Duymazlanır semtin söyler Kızkulesi ya Kıztaşı.