“Gözle görünmeyip cin ve peri adı verilen mahlûklarla uğraşmayı (geçim yolunda) meslek ittihaz eden, büyü yapan, güzellik, şirinlik, muhabbet muskaları yazan; bunlar üfürükcülük de yapdıkları için üfürükcü de denilirdi. Halkın sâfiyetinden istifâde eden bu gibi adamların en meşhuru Cinci Hoca (Safranbolulu Hüseyin Efendi)dir.” (M. Zeki Palanı. Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri). Zamanımızda “Cinici” tâbiri terkedilmiş gibi olub büyücü ve üfürükcü tâbirleri kullanılmaktadır; büyücülük ve üfürükcülük kanunla yasak olmasına rağmen, bu işle gizli olarak uğraşan, pek çok para kazanan, belki de bu arada müşterileri ile ülfet ve muhabbet ederek zevki nefsânî ve lezzeti cismâniyi de tadan büyücü ve üfürükcüler pek çokdur, hemen hepsi de Kızıl Hoca, Saçlı Hoca, Horoz Hoca, Nalınlı Hoca, Eginli Hoca, Eyyublü Hoca gibi “Hoca” lı bir lâkab taşır. Bu mesleğin kanunla yasak olmadığı devirde de cincilik hakikî hocalar, ulemâ efendiler tarafından hiç hoş görülmemiş, âdî, haysiyetsiz iş bilinişidir; bilhassa İstanbul medreselerinde yoksul softalardan bâzıları, halkın inanından faydalanıp türlü istekler için muska yazma yoluna sapdıklarında müderrisleri tarafından derse kabul edilmemiş, medreseden koğulmuşlardır, onun içindir ki, bu işi yapan softalar gizli yapmışlarıdr; yoksulluğu mâzert bilip...

“Gözle görünmeyip cin ve peri adı verilen mahlûklarla uğraşmayı (geçim yolunda) meslek ittihaz eden, büyü yapan, güzellik, şirinlik, muhabbet muskaları yazan; bunlar üfürükcülük de yapdıkları için üfürükcü de denilirdi. Halkın sâfiyetinden istifâde eden bu gibi adamların en meşhuru Cinci Hoca (Safranbolulu Hüseyin Efendi)dir.” (M. Zeki Palanı. Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri). Zamanımızda “Cinici” tâbiri terkedilmiş gibi olub büyücü ve üfürükcü tâbirleri kullanılmaktadır; büyücülük ve üfürükcülük kanunla yasak olmasına rağmen, bu işle gizli olarak uğraşan, pek çok para kazanan, belki de bu arada müşterileri ile ülfet ve muhabbet ederek zevki nefsânî ve lezzeti cismâniyi de tadan büyücü ve üfürükcüler pek çokdur, hemen hepsi de Kızıl Hoca, Saçlı Hoca, Horoz Hoca, Nalınlı Hoca, Eginli Hoca, Eyyublü Hoca gibi “Hoca” lı bir lâkab taşır. Bu mesleğin kanunla yasak olmadığı devirde de cincilik hakikî hocalar, ulemâ efendiler tarafından hiç hoş görülmemiş, âdî, haysiyetsiz iş bilinişidir; bilhassa İstanbul medreselerinde yoksul softalardan bâzıları, halkın inanından faydalanıp türlü istekler için muska yazma yoluna sapdıklarında müderrisleri tarafından derse kabul edilmemiş, medreseden koğulmuşlardır, onun içindir ki, bu işi yapan softalar gizli yapmışlarıdr; yoksulluğu mâzert bilip talebesinin böyle işlerine göz yuman müderrisler de meslekdaşları tarafından ayıplanmış, hattâ türlü yönden şübhe altında kalmışdır. Meşhur Cinci Hoca Safranbolulu Hüseyin Efendi de cinciliğe İstanbulda fakir bir medrese softası iken başlamışdı; Süleymâniye Medresesinde akrabâlarından Şeyh Mehmed Çelebi Efendinin danişmendi idi: Mehmed Çelebi İzmir kadısı olub giderken, usülden olduğu halde Hüseyin Efendiye hem icâzet vermedi, hem de yanına alıp götürmedi, İstanbulda bırakdı ki, medreseliler arasında ağır hakaret sayılırdı; Hüseyin Efendi ağlayarak efendisinin bâzı dostlarına yalvardı, onlar da Mehmed Çelebiye: “Şu bîçâreye yazıkdır, bu kadar zaman dânişmendiniz oldu, berâber alıp götürün” diye recâda bulundular; Mehmed Çelebi zaman: “Bizim ırzımız, nâmûsumuz vardır, avrata ve oğlana afsun okuyan bir nâbekâr sihirbazı beraber götürüb vardığımız yerde bednam mı olalım!..” demişti.