Bâtıl inana göre el ile tutulamayan ve göz ile görülemeyen mahlûk, peri; Türk Lügatı şöyle târif ediyor: “Escâmı âkilei lâtife; ervâhı mücerrededen bir nevî; eşkâli muhtelife olan hayvânı hâvâî (İbni Sinâ’nın tarifi); muhtelif şekillere girebilen escâmı lâtîfe; bâzan hayır, bâzan şer işleyen ecsâmı lâtlîfe”. İstanbul ağzında darbı meseller: acemice kurnazlık, bir işin aslını kavraman hîle yollarına sapanlar için: “Cin olmadan adam çarpmıya kalkışdı”; ummadığı anda mat olma, meydana çıkan ve yüzüne vurulan kötü hâli karışısnda şaşırma ve bu andaki asabiyet: “Cin çarpmışa döndü”; son derece kurnaz: “Ecinnîye külâhı ters giydirir”; kalabalık olması gerekirken hemen bomboş olan yer: “Cinler cirid oynar”. Küçükyaramaz çocuklar: “cin yavrusu”; bir adamın huysuzluk tutma hâline; “yine cinleri tuttu”; bağırıp çağırıp aşırı hiddet hâline: “cinleri başına topladı”; her işi başarır zekî ve kurnaz kişiler için: “cingöz” denilir. Delilik karşılığı cinnet kelimesi de bu cin isminden gelir.