Memleketimizde, bilhassa İstanbulda çok meşhur olmuş bir komedi. Evvelâ Yunanlılar, Pierre Weber’in “Düğün Gecesi” adlı komedisini, “Tatlı Eleni” ismi altında adapte etmişler; daha sonra bu eser Türkçeye tercüme edilerek Refik Kordağ ve Muammer Karaca tarafından “Cibâli Karakolu” olarak adapte edilmiştir. Piyes oynanmaya başlandığı sırada, herkesin, haklı olarak merakına mucip olan şey, eserin ismi olmuştu; niçin “Cibâli Karakolu” da başka bir semtin karakolu değildir. Karaca; “Bakın ismi nereden mülhem olarak duydum; enteresandır”. diyerek bunu bize şöyle izah etti: Emniyetten Şehir Tiyatroları Müdürlüğüne atanmış olan Orhan Hançerlioğlu ile Raşid Rıza arasında, bir gün, tiyatroda bir münakaşa olur ve Hançerlioğlu büyük sanatkâr Raşid Rıza ile amirâne sertce konuşur, bunun üzerine sinirlenen Raşid Rıza: “Bana bak, kendine gel, burası Cibâli Karakolu değil” der. Bu söz de, tiyatro sanatkârları arasında cinaslı tekerleme hâline gelir. Aslında, İstanbulda “Cibali Karakolu” diye bir teşkilât olmayıp Cibâli semtinin küçük bir komiserliği vardır. Fakat bu piyes halk arasında o kadar meşhur olmuştur ki, hâlâ, resmî evrak bile bu komiserliğe “Cibâli Karakolu” adresiyle ulaşmaktadır. İlk defa 1954 senesinde, Taksimdeki eski Maksim salonunda sahneye, Muammer Karaca tarafından, 15 günlük...

Memleketimizde, bilhassa İstanbulda çok meşhur olmuş bir komedi. Evvelâ Yunanlılar, Pierre Weber’in “Düğün Gecesi” adlı komedisini, “Tatlı Eleni” ismi altında adapte etmişler; daha sonra bu eser Türkçeye tercüme edilerek Refik Kordağ ve Muammer Karaca tarafından “Cibâli Karakolu” olarak adapte edilmiştir. Piyes oynanmaya başlandığı sırada, herkesin, haklı olarak merakına mucip olan şey, eserin ismi olmuştu; niçin “Cibâli Karakolu” da başka bir semtin karakolu değildir. Karaca; “Bakın ismi nereden mülhem olarak duydum; enteresandır”. diyerek bunu bize şöyle izah etti: Emniyetten Şehir Tiyatroları Müdürlüğüne atanmış olan Orhan Hançerlioğlu ile Raşid Rıza arasında, bir gün, tiyatroda bir münakaşa olur ve Hançerlioğlu büyük sanatkâr Raşid Rıza ile amirâne sertce konuşur, bunun üzerine sinirlenen Raşid Rıza: “Bana bak, kendine gel, burası Cibâli Karakolu değil” der. Bu söz de, tiyatro sanatkârları arasında cinaslı tekerleme hâline gelir. Aslında, İstanbulda “Cibali Karakolu” diye bir teşkilât olmayıp Cibâli semtinin küçük bir komiserliği vardır. Fakat bu piyes halk arasında o kadar meşhur olmuştur ki, hâlâ, resmî evrak bile bu komiserliğe “Cibâli Karakolu” adresiyle ulaşmaktadır. İlk defa 1954 senesinde, Taksimdeki eski Maksim salonunda sahneye, Muammer Karaca tarafından, 15 günlük bir ara piyes olarak konulan “Cibâli Karakolu”, “promiyer”inde bazı aksaklıklar dolayısiyle tutulmıyacak gibi görünmüştür. Ertesi gece kulise gelen, merhum Ekrem Reşit Rey, birkaç tavsiyede bulunmuş ve “bu, en fazla oynıyacağınız piyes olacaktır” demiştir. Hakikaten, 1962 senesine kadar fasılalarla ve değişikliklere uğrayarak, 2500 defadan fazla temsil edilmiştir, ki, büyük muavaffakıyettir. Türkçeye adapte edilirken, bir emniyet âmiri üzerine teksif edilen piyes, aslında, kokot bir kadınla âşığı arasında geçen basit bir vodvildir. Birinci perdesi, Sarıyer Halkevinde; ikinci perdesi, Cibalide bir apartımanın yatak odasında ve üçüncü perdesi de Cibali Karakolunda geçen bu 3 perdelik komedide, komiser Câfer Sabbah rolünü Muammer Karaca emsalsiz muvaffakiyet ile oynamışdı (1962). Halûk AKBAY