Namlı bir tulumbacı, vurucu kabadayı ve kaatil; 1840 yılına doğru İstanbulda doğmuş, 1890 da Sinob Zındanında ölmüşdür. Gencliğinde kaşı gözü yerinde gaayet yakışıklı ve pençeli olup asıl mesleği kibar kapularında arabacılık idi; 1870-1871 arasında adını tesbit edemediğimiz bir paşanın hizmetinde iken, efendisinin 17-18 yaşlarında Nedim Bey adındaki oğlunu Yedikulede Tipo’nun bostanında bir kazâ eseri bel kayışı ile boğarak öldürmüş, ve sonra gencin cesedini, onu sözde bostan seyrine götürdüğü konağın kupa arabası içine koyarak getirip konakda arabalığa bırakdıktan sonra kaçmış, bir sene kadar İstranca ormanlarında dolaşdıktan sonra yakalanarak idama bedel müebbed kalenendliğe mahkûm olarak Sinob Zındanına gönderilmiş idi. Muhakemesinde Rum bağçıvanlar: “Nedim Beyi tanırız, çok cömerd ve hovarda bir genc idi, fakat daimâ kayıkcı, arabacı, beygir sürücü gibi ayak takımından akrânı olmayan adamlarla gelir, onlara çingenelerden köçek ve çengi getirterek işret edip geç vakitlere kadar eğlenirdi. O gün kendi arabacısı ile geldi, iki üç şopar oynatıp işret ettiler, sonra onları savdılar, bir müddet daha işret ettiler. Kara Cezmiyi küçük beyi kucağına almış kupaya götürürken gördük, ne olduğunu sorduk, fazla işret etti, fenâ oldu, konağa götürüyorum, hemen başıma bir belâ getirmese dedi...

Namlı bir tulumbacı, vurucu kabadayı ve kaatil; 1840 yılına doğru İstanbulda doğmuş, 1890 da Sinob Zındanında ölmüşdür. Gencliğinde kaşı gözü yerinde gaayet yakışıklı ve pençeli olup asıl mesleği kibar kapularında arabacılık idi; 1870-1871 arasında adını tesbit edemediğimiz bir paşanın hizmetinde iken, efendisinin 17-18 yaşlarında Nedim Bey adındaki oğlunu Yedikulede Tipo’nun bostanında bir kazâ eseri bel kayışı ile boğarak öldürmüş, ve sonra gencin cesedini, onu sözde bostan seyrine götürdüğü konağın kupa arabası içine koyarak getirip konakda arabalığa bırakdıktan sonra kaçmış, bir sene kadar İstranca ormanlarında dolaşdıktan sonra yakalanarak idama bedel müebbed kalenendliğe mahkûm olarak Sinob Zındanına gönderilmiş idi. Muhakemesinde Rum bağçıvanlar: “Nedim Beyi tanırız, çok cömerd ve hovarda bir genc idi, fakat daimâ kayıkcı, arabacı, beygir sürücü gibi ayak takımından akrânı olmayan adamlarla gelir, onlara çingenelerden köçek ve çengi getirterek işret edip geç vakitlere kadar eğlenirdi. O gün kendi arabacısı ile geldi, iki üç şopar oynatıp işret ettiler, sonra onları savdılar, bir müddet daha işret ettiler. Kara Cezmiyi küçük beyi kucağına almış kupaya götürürken gördük, ne olduğunu sorduk, fazla işret etti, fenâ oldu, konağa götürüyorum, hemen başıma bir belâ getirmese dedi, kayışla boğub öldürdüğünü görmedik, hattâ Nedim Beyin ölü olduğunun farkına bile varmadık” diye anlatmışlardı. Cezmi Sinob Zındanında sakal salarak Temennâ Baba adını almış, yirmi yıl kadar kimse ile ülfet etmeyerek derin bir nedâmet içinde yaşamış, yine aynı zamanda yatan kaatil Kahveci Nusretten okuma yazma öğrenerek, o devrin tulumbacılarının hâfızlarında pek çok divan, koşma, semâi bulunduğundan ve bu yollarda bir şeyler söylemek de ayak takımı arasında pek yaygın bir heves olduğundan, bâzı duygularını manzum olarak kalem diline vermişdir. Bu bakımdan Kadırgalı Kara Cezmiye zındana girdikten sonra bir halk şâiri olmuşdur denilebilir. Temennâ Babamın, asıl adı ile Kara Cezminin aşağıdaki koşması ile iki semâîsini Kahveci Nusrettin “Zından Şiirleri” adını verdiği mecmuasından alıyoruz: KOŞMA Güzel severiz hasbetenlillâh Bizde maksûdun yok beyim yok yok Dilber seçeriz kudretenlillâh Hüsünde hududun yok beyim yok yok Nakşitme bilmem böyle maammâ Sultansız cihan içre sen ammâ Sözüm harbidir istemez îmâ Kes bizden umudun yok beyim yok yok Temennâ Baba uzletde yaklaşma gayri Sen de tefrik et hayr ile şerri Âlem ider iken hayretle seyri Depretme haydudun yok beyim yok yok SEMÂÎ Bugün kalbim ferahlandı muhîtimde güzeller var Güzeller aldı etrâfım güzellerde ne sözler var O sözler öyle dilberlerden çıkar ki şu femler var O femler kâşifi esrar tanındı kaare gözler var Gözüm gözde karar kıldı ne gözler var ne gözler var Biri hep kap kaare giymiş kararttı kalbi yâ Allah Ve lem billah kararttı çok bağırdım Allahım Allah Didim Allah didim yâ hû ve lâkin pek de mâşallah O mâşallah denildikce kızardı kudreten lillâh Gözüm gözde karar kıldı ne gözler ne gözler var Gözüm gözler rehi aşkında bilmez ki nedâmet var Nedâmet var sanur âşık peşinde bir felâket var Felâket olsa da evlâ akebinde şeâmet var Şeâmet var şeâmet var âdil Allah adâlet var Gözüm gözde karar kıldı ne gözler var ne gözler var SEMÂÎ Meded eyle aman yâ Rab ne gaddar cânâne çattık Ne kaabil müstemend olmak haşin bir arslane çattık Nice Rüstemlerin Zâli ne müdhiş kaplane çattık Ezer yırtar kopartır parçalar bir insâne çattık Hiç Allah korkusun bilmez ne kara vicdâne çattık Bugün bahtından revnaklık görülmüş parıl parıl parlar Gören şemsi nüzûl etmiş deyu hicran ile ağlar Yine bak des bedes seyr ider devran ider anlar Ezâ eyler cefâ eyler gülerler hâle o külhanlar Hiç Allah korkusun bilmez ne kara vicdâne çattık Nüfuz eyler o cellâd gözlerin nûru her imâna Sanırsın Temennâyı dâvettir bir idi kurbâna Gönül koşsa şikâyet eylese Melik Süleymâna Merâmı söylemek müşkil o arslana o kaplaana Hiç Allah korkusun bilmez ne kara vicdâne çattık Vâsıf HİÇ