İkinci Mahmud devrinin ilk yıllarında İstanbul’un ele avuca sığmaz uçarı kopuklarından, türlü fisk ve fuhşiyat ile yuğrulmuş, vurucu, kırıcı kabadayılarındandı. Topkapıda bir kahvehanesi vardı ki, gece ve gündüz içinde şenaat ve rezâlet olur bir batakhane idi; nihayet 1228 Muharreminde (Ocak 1813) bu şeririn yakalanmasiyle kahvehanesinin temellerine varınca yıkılmasına ferman çıkmış, fakat esâsen tetikte duran Cenâze Kadrioğlu ortalıktan kaybolmuş, Topkapıya gelen zabıta memurları kendisini bulamayınca kahvehanesini yerle bir etmişlerdi. Çok geçmemiş, Cenâze Kadrioğlu da İstanbul’da yakalanmış ve hemen Yedikule zindanına gönderilmişti. Ertesi gün, civardan geçenler şu manzara ile karşılaşmışlardı: Yedikule burçlarından birinden, bir taş sökülmüştü, açılan deliğin hemen altında, kale bedeninde bitmiş bir incir fidanının dallarından birinde, aşağıya doğru uzun bir kuşak sarkıyordu, ki bu kuşaklara o zamanlar “berber kuşağı” denilirdi; kuşağın aşağıdaki ucu ile yer arasında da en az on metrelik bir boşluk vardı. Zindandan bir mahkûmun kaçtığı belliydi. Hemen kale ağasına haber verildi, muhafızlar zindana koştular, ve Cenâze Kadrioğlunun odasını boş buldular. Yanında bir çivi dahi bulunmıyan külhanî, duvardan bir taş sökmeğe her nasılsa muvaffak olmuş.. oradan beden üzerindeki incir ...

İkinci Mahmud devrinin ilk yıllarında İstanbul’un ele avuca sığmaz uçarı kopuklarından, türlü fisk ve fuhşiyat ile yuğrulmuş, vurucu, kırıcı kabadayılarındandı. Topkapıda bir kahvehanesi vardı ki, gece ve gündüz içinde şenaat ve rezâlet olur bir batakhane idi; nihayet 1228 Muharreminde (Ocak 1813) bu şeririn yakalanmasiyle kahvehanesinin temellerine varınca yıkılmasına ferman çıkmış, fakat esâsen tetikte duran Cenâze Kadrioğlu ortalıktan kaybolmuş, Topkapıya gelen zabıta memurları kendisini bulamayınca kahvehanesini yerle bir etmişlerdi. Çok geçmemiş, Cenâze Kadrioğlu da İstanbul’da yakalanmış ve hemen Yedikule zindanına gönderilmişti. Ertesi gün, civardan geçenler şu manzara ile karşılaşmışlardı: Yedikule burçlarından birinden, bir taş sökülmüştü, açılan deliğin hemen altında, kale bedeninde bitmiş bir incir fidanının dallarından birinde, aşağıya doğru uzun bir kuşak sarkıyordu, ki bu kuşaklara o zamanlar “berber kuşağı” denilirdi; kuşağın aşağıdaki ucu ile yer arasında da en az on metrelik bir boşluk vardı. Zindandan bir mahkûmun kaçtığı belliydi. Hemen kale ağasına haber verildi, muhafızlar zindana koştular, ve Cenâze Kadrioğlunun odasını boş buldular. Yanında bir çivi dahi bulunmıyan külhanî, duvardan bir taş sökmeğe her nasılsa muvaffak olmuş.. oradan beden üzerindeki incir ağacına atlamış, belindeki kuşağı ağaca bağlayıp aşağı süzülmüş, kuşak bitince de, kendini on metrelik yerden bırakmış, ve kendisine bir şey olmamış, kaçmışdı. O civarda oturanlardan bir adam: “Sabahleyin bu kalenin dibinde bir delikanlı adam baygın yatardı.. birden toplanıp fırladı ve tabanları kaldırıp firar eyledi” diye haber verdi. Bu vakayı el yazması muazzam vekayinâmesinde nakleden Câbi Said Efendi: “Herkes mezbûrun ne gûnâ itoğlu it olduğunu bilirdi” dedikten sonra Cenâze Kadrioğlunun bir daha ele geçirilemediğini vakanın da “ecel yokmuş, gebermeyip kaçmış, padişahımız sağolsun” diye kapatıldığını söylüyor. Bibl. : Câbi Said Vekaayinâmesi.