Onbeşinci asır şâirlerinden; aslının Karamanlı yâhud Bursalı olduğu söylenir. Fâtih Sultan Mehmed şânında “Hümâyi Hümâyun” adı ile manzum bir eser telîf etmişdir; On altıncı asır şâir ve muharrirlerinden Lâtîfî, kendi adına nisbetle anılan meşhur şuerâ tezkeresinde: “Şiirleri rengîndir, zamanımızda makbul olan bir üslûb ile yazmışdır, fakat garibdir ki zamanında nazmı temiz ve duygulu bir şâir olarak şöhret bulmamışdı, divânı da mâlûm ve meşhur olmamışdı” diyor, ve Cemâlî’nin şiir diline örnek olarak aşağıdaki parçaları alıyor: Tınlaman her gece şem’a yandığın pervâneyi Koymak olmaz bir ârede od ile divâneyi  Akdı gönlüm sû gibi bir dilberin didârına Tûri Mûsâdan beter yandın tecellî nârına  Tâki girdi ol nihâli tâze işret bâğına Döndü şem’i meclisin benzi hazan yaprâğına Nâlei uşşâkdan âhenk oğruladın deyû Tutuben kamış yürüttüler nâyin parmağına Mâil olsa gönlüne nola Cemâlî tîgi yâr Meyi ider âdet budur ki sû yerin alçâğına Bibl.: Lâtifi, Şuerâ Tezkiresi.