1912 ile 1913 arasında Üsküdar çarşısında fırın hamurkârı bir delikanlı olup hilkat garibesi olarak el ve ayaklarının her birinde altışar parmak vardı; ayaklarının altı parmağı âdeta parmak idi, yâni baş parmakdan sonra dört parmak olacak yerde beş parmak vardı, pek dikkat etmeyen fark edemez idi, lâkin ayağının tarağı genişlediği için hamurkâr Câfer’in ayağına uygun hazır yemeni kundura asla bulunmaz, ısmarlama yapdırmak gerekir, o takdirde dahi kunduracılarda ona uygun kalıb mevcud değildi; delikanlı cuma günler ve sâir izinli günlerinde dahi gideceği yere takunya ile giderdi, takunyanın tasması da ona mahsus bir geniş tasma idi. Ellerine gelince, altıncı parmaklar baş parmağın dış tarafında tırnaksız, yek nazarda özür olduğu belli bir acâib çatal çıkıntı idi. Birinci Cihan Harbi seferberliğinde hamurkâr Câfer’i bu 24 parmak dolayısı ile evvelâ askere almamışlardı. Vechen hüsün sâhibi olan bu genç bana: “Akran ve emsâlim cümle silâh altına alınmışken beni kabul etmemeleri ağırıma gidiyor, halk arasında dolaşmakdan utanıyorum” demişdi; yüreğinde cevheri hamiyet olan bir delikanlıydı; Safranbolulu idi, hemşehrilerinden bir miralay bulmuş, ona yalvarmış, “Râzıyım, benim fazla parmaklarımı kesin, askere alın, erkekliğimden utanıyorum” demiş. İstidâ verdi, hastahâneye yattı, ameliya...

1912 ile 1913 arasında Üsküdar çarşısında fırın hamurkârı bir delikanlı olup hilkat garibesi olarak el ve ayaklarının her birinde altışar parmak vardı; ayaklarının altı parmağı âdeta parmak idi, yâni baş parmakdan sonra dört parmak olacak yerde beş parmak vardı, pek dikkat etmeyen fark edemez idi, lâkin ayağının tarağı genişlediği için hamurkâr Câfer’in ayağına uygun hazır yemeni kundura asla bulunmaz, ısmarlama yapdırmak gerekir, o takdirde dahi kunduracılarda ona uygun kalıb mevcud değildi; delikanlı cuma günler ve sâir izinli günlerinde dahi gideceği yere takunya ile giderdi, takunyanın tasması da ona mahsus bir geniş tasma idi. Ellerine gelince, altıncı parmaklar baş parmağın dış tarafında tırnaksız, yek nazarda özür olduğu belli bir acâib çatal çıkıntı idi. Birinci Cihan Harbi seferberliğinde hamurkâr Câfer’i bu 24 parmak dolayısı ile evvelâ askere almamışlardı. Vechen hüsün sâhibi olan bu genç bana: “Akran ve emsâlim cümle silâh altına alınmışken beni kabul etmemeleri ağırıma gidiyor, halk arasında dolaşmakdan utanıyorum” demişdi; yüreğinde cevheri hamiyet olan bir delikanlıydı; Safranbolulu idi, hemşehrilerinden bir miralay bulmuş, ona yalvarmış, “Râzıyım, benim fazla parmaklarımı kesin, askere alın, erkekliğimden utanıyorum” demiş. İstidâ verdi, hastahâneye yattı, ameliyat oldu, yalnız, ellerindeki fazlalıkları kesip almışlar, ayağına da çarık giymek için izin vermişler; asker oldu. Garâib meraklısı Üsküdar eşrafından bikr Lütfi Bey vardı, meşhur Kaptanı derya Hacı Vesim Paşanın gayetle yakini idi, oğlu yâhud torunu diyeceğim geliyor, işte bu zat Altıparmak Câfer’in çalışdığı fırının bahçesinde bir resmini almış, bir suretini de, bu gibi şeylere ben de meraklı olduğum için bu fakire vermişdi. Bir daha Üsküdar’da görünmedi, şehid mi oldu, esir olup gurbet illerinde mi öldü bilemem; sağ kalsaydı Üsküdarımıza muhakkak döner gelirdi derim. Vâsıf HİÇ Altıparmak Câfer (Resim : Sabiha Bozcalı)