Cadı isminden uydurulmuş bir sıfat: “Utanmayan, sıkılmayan, aslaa çekinmeyen, el attığı yeri bırakmayan, pervasızca çekişen, didişen, icâbında yalanla, dolanla her işinde muhakkak muvaffak olan insan”; Hüseyin Kâzım Bey Büyük Türk Lügatında cadaloz karşılığı “cadı huylu, saygısız, terbiyesiz, mütecâviz, küstah, geveze” sıfatlarını da sayıyor ki biz bunlardan birini cadaloz karşılığı denildiğini hiç duymadık; meselâ: “bırak şu terbiyesizi!.. bırak şu küstahı!..” yerine: “bırak şu cadalozu!..” denmez; fakat İstanbul ağzında şöyle bir konuşmayı her zaman işidebilirsiniz: — Ulan bizim Ahmed kaç kuruş sermâye ile açmış o köfteci dükkânını, biliyor musun?.. — Hiç sermâyesiz de açar o!.. Cacaloz çocukdur, muvaffak olur!.. Cadaloz tâbiri “cadı” gibi kaynanalar hakkında da kullanılır (B. : Cadı); fakat “cadı karı” tâbirinde “fena karı” mânası mutlak iken “cadaloz karı” tâbirinde bu mâna yokdur, “kendisi ile başa çıkılmaz karı” anlamı vardır; misâl: Mahalle kahvesinde semtin “Çamur” lâkabı ile anılan en utanmaz, yırtık külhanbeyi anlatır: — Boşayacağım kaltağı be... Ulan ne ateşe düşmüşüm ben be... Ulan yine pabuçsuz yalın ayak kaçırdı evden be... Vallah billâh kızı anasından cadaloz be...