Argoda ve halk ağzı deyimde cesâret yürek; misâller: Kış, yerde kar, deniz gömgök ve vahşi, üç hâneberduş genç, pelâspare, çul çaput içinde Sirkeci’de araba vapuru iskelesinde titreşirler, içlerinden biri aynı kılıkda ve kendi yaşıdları birini göstererek: — Şu oğlanı gördünüz mü?!. Bu sabah denize girdi be... — O da iş mi!.. — Ulan büzük varsa sen de girsene görelim!.. * 1912 de tulumbacılığa hevesli bir paşazâde şânında Ali Çamiç Ağa tarafından yazılmış manzume: Paşa da olsa baban Koşacaksın daltaban Nasıl koşduysa beyim Nice bin şâhihûban Bugün değilse yarın Alışır ayakların Keçe kilim halıdan Farkı yok buzla karın Yangını sanma oyun Soyun küçük bey soyun Bir fanilâ dizlikle Görelim fidan boyun Sanma baklava börek Yürek lâzımdır yürek Tulumbacı olmaya Âdemde büzük gerek. Bâzan bilgi, irfan mânâsına da kullanılır, misâl: Bir sabahcı kahvehânesinde üç genc âdem baba bir ihtiyar üzerine konuşurlar: — Kim bu ulan? — Muallimmiş, kancık mantarına basmış.. — Hadi gidip konuşalım. — Onunla konuşmaya büzük ister ulan...