Büyükçekmecede Sultan Süleyman köprüsünün hemen başında, köprünün göl tarafında, karada bir kapalı yeri, göl üstünde de kazıklar üstüne çekilmiş geniş bir salaşı bulunan ve en az iki asırlık bir mâzisi olan pek mükellef bir meyhâne idi. Ne zaman ve niçin kaldırıldığı tesbit edilemedi. 1935 yılında bir vesîle ile buraya sık sık uğrama imkânlarını bulmuş olan Hüsnü Kınaylı hâtırasını şöylece tesbit ediyor: “Pek şenlikli bir yerdi, zan ediyorum ki bir ermeni tarafından işletiliyordu; sofraları, İstanbulun birinci sınıf lokantalarını aratmayacak kadar temizdi; yalın ayakcıların önüne pırıl pırıl bardaklar, kadehler, kar gibi peçeteler konulurdu, ve Birinci Cihan Harbinden evvelki devri de daha daha ballandırarak anlatılırdı. Sofraya en âlâ barbunyalar, en âlâ pisi balıkları gelirdi; lüfer mevsimi ise başkaca revnaklı olurdu. Adı ya Hasan, ya Hüseyin olacakdır, askere git çağında tığ gibi delikanlı idi, Kişmir Pâdişahının oğlu kadar dilber ve nâzik bir deniz kurdu idi, bu fakirin o zamanlar paraya pula olmaya rakı ikrâmına karşılık soframıza prenslerin sofrasına lâyık balık getirirdi, ve koyda balıkcı kayığına mangal alıp bir lüfer çekmenin, öte yandan ısgaradan alınan balıkla deniz üstünde rakı içmenin tadını anlatır dururdu, ısrar ile dâvetini kabul etmeğe fırsat elvermedi. Şu kadar...

Büyükçekmecede Sultan Süleyman köprüsünün hemen başında, köprünün göl tarafında, karada bir kapalı yeri, göl üstünde de kazıklar üstüne çekilmiş geniş bir salaşı bulunan ve en az iki asırlık bir mâzisi olan pek mükellef bir meyhâne idi. Ne zaman ve niçin kaldırıldığı tesbit edilemedi. 1935 yılında bir vesîle ile buraya sık sık uğrama imkânlarını bulmuş olan Hüsnü Kınaylı hâtırasını şöylece tesbit ediyor: “Pek şenlikli bir yerdi, zan ediyorum ki bir ermeni tarafından işletiliyordu; sofraları, İstanbulun birinci sınıf lokantalarını aratmayacak kadar temizdi; yalın ayakcıların önüne pırıl pırıl bardaklar, kadehler, kar gibi peçeteler konulurdu, ve Birinci Cihan Harbinden evvelki devri de daha daha ballandırarak anlatılırdı. Sofraya en âlâ barbunyalar, en âlâ pisi balıkları gelirdi; lüfer mevsimi ise başkaca revnaklı olurdu. Adı ya Hasan, ya Hüseyin olacakdır, askere git çağında tığ gibi delikanlı idi, Kişmir Pâdişahının oğlu kadar dilber ve nâzik bir deniz kurdu idi, bu fakirin o zamanlar paraya pula olmaya rakı ikrâmına karşılık soframıza prenslerin sofrasına lâyık balık getirirdi, ve koyda balıkcı kayığına mangal alıp bir lüfer çekmenin, öte yandan ısgaradan alınan balıkla deniz üstünde rakı içmenin tadını anlatır dururdu, ısrar ile dâvetini kabul etmeğe fırsat elvermedi. Şu kadar yıl sonra, 1961 de yolumuz düşdü, Büyükçekmeceye uğradık, ne o güzelim meyhâneyi, ne civanmerd dostumuz genc balıkcıyı, ne de yüreğinde meşakkatli mesleğinin hakkı küçücük bir neş’e kalmış bir balıkcı bulduk; dalyan sâhibi namlı zengin Ali Tansever ile Büyükçekmece balıkcıları arasındaki kasvetli dâvâ, “tirol“ denilen çelik ağlarla kendi hayat sâhaları koyda balık kökü kırımı, gözlere bir endîşe, yüzlere hüzün vermiş bulunuyordu“. Târihi balıkcı meyhânesinin yok oluşu Büyükçekmece için büyük kayıbdır.