Kanunî Sultan Süleymanın son yıllarına kadar İstanbul çeşmelerinde burma lüle yokdu; bir çeşme yapılıp su verildi mi, gece gündüz durmadan akmaya başlardı, ve durmadan akan sular sokaklarda derecikler teşkil eder, çeşmelerin bulunduğu sokaklar çamur, batak içinde kalır, tonlarca su da boş yere harcanırdı. İstanbul çeşmelerine açılıp kapanan burma lüleler 1564 senesi yazında takılmaya başlandı. Fakat garibdir ki câhil halk ve bâzı mahalle imamları sokakların temizliğini sağlayan ve dâimâ büyümekde de olan şehre zâten kifâyet etmeyen suyun zâyi olmasını önleyen bu yeniliği yadırgadı, “sokakdan akan suyu çevirip bağçelerimize, bostanlarımıza alıyoruz, bu su bize verilmiş, yabana akarsa da varsın aksın, burma lüleye rızâmız yokdur..” dediler, çeşmelerden takılan burma lüleleri koparıp attılar. Bunun üzerine hicrî 1 Muharrem 972, milâdî 9 Ağustos 1564 tarihli bir fermanla İstanbul çeşmelerine takılan burma lülelerin kat’iyen muhafazası, bu lülelere tecâvüz edenlerin şiddetle cezâlandırılması emredildi. (B.: Su, Çeşme; Saka, Saka gediği).