İstanbul halk ağzı deyimler de ve pırpırı hâneberduşlar argosunda deyyusluk, pezevenklik âlâmeti, muhtelif şekillerde kullanılır: “Boynuzlu, boynuz takmak, boynuz takınmak, boynuz yaldızlamak, çatal çatal boynuz”; misaller: Genç ve güzel karısının hafif meşrebliğine göz yuman bir adamdan bahsedilir: — Boynuzlu kös kös gidiyor!. Kızını plâjlara göndermeyen mutaassıb baba karısı ile münâkaşada: — Üstüme varmayın benim, olmaz, iznim yok, bu yaşdan sonra boynuz takamam ben!.. Genç, tuvana, erkek güzeli bir bağçıvan mahalle kahvesinde dedi kodu mevzûudur: — Gözümle gördüm be, hanımefendi çamın altında şezlonga uzanmış, oğlan bacaklarını ovuyordu... — Beyfendiye de boynuzları mübârek olsun... Yalın ayaklı iki pırpırı oğlan konuşur: — Çopurla Bahriyeli senin Kâküllüyü Kuleye (sur harâbelerinde bir yer) götürdüler, haydi filim seyredelim!.. — Ben boynuz yaldızlamam!.. Asrî hayat çekişdirilir: — Heriflerde boynuzlar çatal çatal...