“Geviş getiren hayvanlardan bâzılarının başlarında çıkan sert ve mahrûtî şey; boynuzdan yapılan şeyler” Hüseyin Kâzım, Büyük Türk Lügatı). Mâdenî kaşıkların taammümünden önce eski Türk sofralarında, bu arada İstanbulda avam âdî tahta kaşıklar, orta halli tabaka şimşir tahta kaşıklarla, kibar ve rical de takım takım, çeşid çeyid (pilâv kaşığı, çorba kaşığı, hoşaf kaşığı, tatlı kaşığı) abanoz, boynuz, fildişi kaşıklar kullanırdı; bilhassa hoşaf kaşıkları hemen dâimâ boynuz kaşıklar olurdu. (B.: Kaşık). Boynuz, eskiden tarakcıları pek meşhur olan İstanbulda bu esnafın da kullandığı başlıca maddelerden biri idi (B.: Tarak). Eski Türk tabâbetinde de hacamatcılar tarafından kullanılmışdır. Kan aldıracak kimsenin gereken yerine, içindeki hava boşaltılarak bir boynuz yapışdırılır (boynuz çekilir), boynuzun o noktaya çekip toplandığı kan, zeberek vurularak akıtılırdı (B. Hacamat). Birinci katda sülük beslenen büyük kavanuz Onun yanında kan almak için beş on boynuz Mehmed ÂKİF