İstanbulun eski tulumbacı ıstılahlarından; Belediye ve mahalle sandıklarında pâyeli uşaklardan, omuzdaşlardan; bir sandıkda, uşakların ekseriyeti tarafından kabul edilmek şartı ile birinci reis tarafından tâyin olunurdu; koğuşdaki, sandık kadrosundaki mevkii, yukarıdan aşağı pâyeli beş tulumbacıdan dördüncü idi: 1 — Birinci Reis; 2 — İkinci Reis; 3 — Fenerci; 4 — Borucu; 5 — Kökenci. Borucunun vazifesi, tulumbacılığın bilgi, görgü ve tecrübeye dayanan en nâzik ve en tehlikeli işi, yangına su sıkmak, (tulumbacı ıstılahı ile su işlemek) idi; îcâbına göre etrâfı yalımlı duvarlara tırmanan, harıl harıl yanan koca bir ahşab evin yanında yine ahşab bir evin çatısına çıkan, kendi altındaki binâda tutuşduğunda, eğer vaktinde inemezse feci ölümle karşılaşan tulumbacılar, bu borucular ile yakın iş arkadaşı kökenciler idi (B.: Kökenci). Borucular umumiyetle atlet yapılır, en civelek ve çâlâk, ve ayni zamanda cessur genç uşaklardan seçilirdi. Yangınlara koşarken borucular ilk zamanlarda ayaklarına yemeni giyerlerdi, sonra, onların da yemeniyi atup sâir uşaklar gibi yangına yalın ayak kaşmaları an’ane oldu. Yangınlarda alınan bahşişler ne olursa olsun 27 pay üzerine ayrılır, birinci reis 3 pay, ikinci reis, fenerci, borucu ve kökenci de 2 şer pay alır, geri kalan 16 pay da, kıdem ve yaş g...

İstanbulun eski tulumbacı ıstılahlarından; Belediye ve mahalle sandıklarında pâyeli uşaklardan, omuzdaşlardan; bir sandıkda, uşakların ekseriyeti tarafından kabul edilmek şartı ile birinci reis tarafından tâyin olunurdu; koğuşdaki, sandık kadrosundaki mevkii, yukarıdan aşağı pâyeli beş tulumbacıdan dördüncü idi: 1 — Birinci Reis; 2 — İkinci Reis; 3 — Fenerci; 4 — Borucu; 5 — Kökenci. Borucunun vazifesi, tulumbacılığın bilgi, görgü ve tecrübeye dayanan en nâzik ve en tehlikeli işi, yangına su sıkmak, (tulumbacı ıstılahı ile su işlemek) idi; îcâbına göre etrâfı yalımlı duvarlara tırmanan, harıl harıl yanan koca bir ahşab evin yanında yine ahşab bir evin çatısına çıkan, kendi altındaki binâda tutuşduğunda, eğer vaktinde inemezse feci ölümle karşılaşan tulumbacılar, bu borucular ile yakın iş arkadaşı kökenciler idi (B.: Kökenci). Borucular umumiyetle atlet yapılır, en civelek ve çâlâk, ve ayni zamanda cessur genç uşaklardan seçilirdi. Yangınlara koşarken borucular ilk zamanlarda ayaklarına yemeni giyerlerdi, sonra, onların da yemeniyi atup sâir uşaklar gibi yangına yalın ayak kaşmaları an’ane oldu. Yangınlarda alınan bahşişler ne olursa olsun 27 pay üzerine ayrılır, birinci reis 3 pay, ikinci reis, fenerci, borucu ve kökenci de 2 şer pay alır, geri kalan 16 pay da, kıdem ve yaş gözetilmeden sandığın diğer uşaklarına müsâvat üzerine taksim olunurdu. Borucunun işâreti, sol kol üzerinde iki şerid idi (B.: Tulumbacı).