Gemici terimi; “geminin iki başındaki omuzluk direkler iki onurga (omurga) bunlara bağlanır; birine baş bodoslama, öbürüne kıç bodoslaması denilir” (Şemseddin Sami, Kaamûsu Türki). Bu gemici terimi İstanbulun külhâniler, hâneberduş pırpırılar argosuna geçmişdir. Muhterem bilgin Ferid Devellioğlu “Türk Argosu” adındaki güzel eserinde bodoslamanın argo mânâsını “cebheden, önden, karşıdan” diye yazıyor ve: “Bodoslamadan bir iniş iniyor ki sorma..” misâlini veriyor: Yanlışdır; bodoslamanın argo mânâsı. “hesabsız, ihtiyatsız, basîretsiz, kendisi için sonu husran, hattâ felâket olacak bir yolda körlemesine yürüme” dir. Dikkat edilirse F. Devellioğlunun verdiği misâlde de, kendi târifine göre cümle argo olmaz, bir gemici ıstılâhının teşbih yollu kullanılmasından ibâret kalır; argo mânâ, aynı misâlde, bizim târifimize uyar. Bu kelime, yine külhâni argosunda “burun” manasına da gelir; ve burunun mecâzen gurur yerine kullanıldığı gibi kullanılır: “Ben senin bodoslamanı kırarım!..”