İstanbulun külhâniler, hâneberduş pırpırılar argosunda: 1 — Yerine göre (Külhâni tavır ve edâlı, veya son derecede kurnaz, yahut gaayet cür’etkâr; misâller: — Markacı Alinin gacosu yine çekmiş kafayı, ulan ne bitirim karı o be... * Bir meyhâne kavgası yüzünden polis karakoluna götürülen bir kaç kişi hakkında konuşulur: — Aliyi de götürmüşler... — O paçayı sıyırır; bitirim oğlandır... * İki külhâni Kadıköy arabavapuru iskelesinden denize giren çocukları seyrederler. — Şu sarayı gördünmü... Vapurun ta kaptan köşkü üstünden atlıyor be... — Bitirim, çocuk desene... 2- Güzel, hoşa giden kimse: misâl: Bir kebab kestaneci ayakdaşına çırağından bahseder: — Aliyi canım gibi seviyorum... — Bitirim çocuk doğrusu. 3- Güzel, hoşa giden yar; misâl: Saray burnunda ilk defa rakı içen bir külhâni: — İşidirdim, hiç gelmemişdim, bitirim yer imiş burası yâhu!.. Bibl.: F. Develioğlu, Türk Argosu