Ahmed Midhat Efendinin “Letâifi Rivâyât” külliyâtının sekizinci cüz’ünün birinci hikâyesinin adı (İkinci hikâye Bir Fitnekâr’dır). Ünlü muharririn en zayıf eserlerinden biri olub son kısmı İstanbulda geçen bir vak’ayı anlatır: K*** Beyefendi Ege denizi adalarında bir mükiye âmiridir; sefih ayyaş, ahlâksız bir adamdır. Adalardan birinde yirmi iki yaşlarında bir erkek güzeli olan Ali adında bir zabtiye onbaşısı ile gaayetle dilber bir rum kızı arasındaki mâsum aşk, bu adamın müfsidliği ile bir Leylâ ve Mecnun masalına döner. Fakat, bu güzellerin intikaamını K*** Beyden Alalh alır; şöyleki, memûriyetinden azli edilerek İstanbula geldiğinde Aksarayda kırmızı aşı boyalı konağında, mestimüdâm rezilâne yaşarken bir gün sadakatine inandığı genç ve tüvânâ uşağı kendisine mahremâne bir mesele arz etmek ister, ve hanımefendinin üç genç zâbiti evine alup fâhişelik yoluna sapdığını ihbar eder. Beyefendi pür hiddet hareme koşup karısını ölüm tehdidi ile sorguya çeker. Kadın iffetsizliğini itiraf etmez ise de: — Mâdem ki benden emniyetli kaldırdınız elinizi yıkayabilirsiniz! der (El yıkamak: halk ağzı deyim, karı boşamak mânasına). Beyefendi de: — Ellerimi yıkarsam ne olur sanki? der, ve hemen selâmlığa çekilip hanımının boş kâğıdını yazar, nikâh tazminatını verir ve o sadık uşağını çağırarak h...

Ahmed Midhat Efendinin “Letâifi Rivâyât” külliyâtının sekizinci cüz’ünün birinci hikâyesinin adı (İkinci hikâye Bir Fitnekâr’dır). Ünlü muharririn en zayıf eserlerinden biri olub son kısmı İstanbulda geçen bir vak’ayı anlatır: K*** Beyefendi Ege denizi adalarında bir mükiye âmiridir; sefih ayyaş, ahlâksız bir adamdır. Adalardan birinde yirmi iki yaşlarında bir erkek güzeli olan Ali adında bir zabtiye onbaşısı ile gaayetle dilber bir rum kızı arasındaki mâsum aşk, bu adamın müfsidliği ile bir Leylâ ve Mecnun masalına döner. Fakat, bu güzellerin intikaamını K*** Beyden Alalh alır; şöyleki, memûriyetinden azli edilerek İstanbula geldiğinde Aksarayda kırmızı aşı boyalı konağında, mestimüdâm rezilâne yaşarken bir gün sadakatine inandığı genç ve tüvânâ uşağı kendisine mahremâne bir mesele arz etmek ister, ve hanımefendinin üç genç zâbiti evine alup fâhişelik yoluna sapdığını ihbar eder. Beyefendi pür hiddet hareme koşup karısını ölüm tehdidi ile sorguya çeker. Kadın iffetsizliğini itiraf etmez ise de: — Mâdem ki benden emniyetli kaldırdınız elinizi yıkayabilirsiniz! der (El yıkamak: halk ağzı deyim, karı boşamak mânasına). Beyefendi de: — Ellerimi yıkarsam ne olur sanki? der, ve hemen selâmlığa çekilip hanımının boş kâğıdını yazar, nikâh tazminatını verir ve o sadık uşağını çağırarak hanımı Rumelinde olan memleketine götürmesini söyler. Sâdık uşak hanımı alır, fakat Rumeli yerine Üsküdara götürür, orada bir ev tutar ve hemen imamı çağırıp bir nikâh kıydırıp hanımefendi ile evlenir. Zirâ hanım bir fâhişe değildir, zâbitler hikâyesi düzmedir, sefih ve ayyaş kocasından kurtulmak için böyle bir hile düşünülmüşdür, genç ve güzel tüvânâ uşağı Beyefendiye bir koca olarak bin kat tercih edilmişdir. Midhat Efendi bu vak’anın 1874-1877 arasında aynen geçdiğini söylüyor.