Yaşlıca kimselerin, ve bilhassa en başda pâdişah, devlet erkân ve ricâlinin, âyan ve eşrâfın ata kolayca binmeleri için evlerin, konakların, sarayların cümle kapuları, câmilerin hünkâr mahfili medhalleri önüne, ve gereken sâir yerlere tonulan basamaklı taşları; öyle ki, at bu taşın önüne çekilir, ata binecek olan her kim ise, binek taşından eğere rahatça otururdu. Binek taşlarını irtifâı, üzengi hizâsına kadar olurdu; yâni süvârı, ata binerken, sol ayağının üzengiye basmak için sol bağacağını kaldırmak, sonra, sol ayağı ile üzengiye basıp ve sağ ayağı ile yeri depip atın, eğerin üzerine sıçramak zahmetinden kurtulmuş olurdu. Zamanımızda İstanbulda sokak, üzerinde kalmış tek binek taşı, Beylerbeyinde Yalıboyu caddesinde Beylerbeyi Camiin büyükbağçe kapusu yanındadır ki, pâdişahlar bu camie atla geldiğinde, bu taşda atdan inerler, ve cami bağçesinden geçerek hünkâr mahfili önünde İkinci Sultan Mahmud tarafından yaptırılmış hünkâr dâiresine giderler idi, namaz dönüşü de ata bu taşdan binerler idi. Artık bir antika olmuşdur; târihini bilmez, millî hâtıralara hürmet duygusundan mahrum, sadece yenilik budalası birı çıkar da, yol kenarında bu koca taş da niye duruyor diye Beylerbeyi Yalıboyu Caddesindeki tek örnek binek taşını kaldırır ise pek yazık olur. (B.: Beylerbeyi Camii).