1894 yılında yetmiş yaşlarında Şehiremâneti muhasebecisi Reşad Efendinin (R. E. Koçunun dedesi) kapusunda himâye edilir iken ölmüş bir zât olup maalesef adı tesbit edilemedi. Âile hatıraları arasında bilinen şunlardır. İki kolu dirseklerinden kesik olarak doğmuş, tahsil çağına basdığında son derece dilber ve gaayetle zekî bir çocuk imiş. Bir sanata giremeyeceği için okumuş, yazıyı da ayakları ile yazmayı öğrenmiş, sağ ayağının baş ve ikinci parmakları arasında sıkışdırılan kalemle, hüsnü hat üzere olmasa da okunaklı, güzel yazısı varmış. Ondört onbeş yaşlarında iken (1838-1839) bu hünerli güzel çocuğu İkinci Sultan Mahmudun huzura çıkarmışlar, huzurda ayağı ile yazı yazmış ve 200 altın ihsan almış; resmî dâirelerden birine de şâkirdlikle çirağ edilmiş. Kalemden çıkacak yazıların ilk müsveddelerini ayağı ile o genç yazarmış, hiç işi olmayanlar dahi bu garib kâtibi görmek için o kaleme uğrar imiş. Tanzimât ricâlinden Keçecizâde Fuad Paşanın her nedense sinirine dokunarak vazifesinden atılmış. Bir iki sefer görmüş idik, kumral bıyık sakallı, gaayet temiz giyinir, yalnız eli yerinde kullandığı sağ ayağına yaz ve kış çorab giymez, çıkarması kolay ökçesi basık bir yemeni, yahud bir takunya geçirirdi. Güler yüzlü, tatlı dilli bir zât idi. Zan ederim ki himâyesine sığındığı Reşad Efendin...

1894 yılında yetmiş yaşlarında Şehiremâneti muhasebecisi Reşad Efendinin (R. E. Koçunun dedesi) kapusunda himâye edilir iken ölmüş bir zât olup maalesef adı tesbit edilemedi. Âile hatıraları arasında bilinen şunlardır. İki kolu dirseklerinden kesik olarak doğmuş, tahsil çağına basdığında son derece dilber ve gaayetle zekî bir çocuk imiş. Bir sanata giremeyeceği için okumuş, yazıyı da ayakları ile yazmayı öğrenmiş, sağ ayağının baş ve ikinci parmakları arasında sıkışdırılan kalemle, hüsnü hat üzere olmasa da okunaklı, güzel yazısı varmış. Ondört onbeş yaşlarında iken (1838-1839) bu hünerli güzel çocuğu İkinci Sultan Mahmudun huzura çıkarmışlar, huzurda ayağı ile yazı yazmış ve 200 altın ihsan almış; resmî dâirelerden birine de şâkirdlikle çirağ edilmiş. Kalemden çıkacak yazıların ilk müsveddelerini ayağı ile o genç yazarmış, hiç işi olmayanlar dahi bu garib kâtibi görmek için o kaleme uğrar imiş. Tanzimât ricâlinden Keçecizâde Fuad Paşanın her nedense sinirine dokunarak vazifesinden atılmış. Bir iki sefer görmüş idik, kumral bıyık sakallı, gaayet temiz giyinir, yalnız eli yerinde kullandığı sağ ayağına yaz ve kış çorab giymez, çıkarması kolay ökçesi basık bir yemeni, yahud bir takunya geçirirdi. Güler yüzlü, tatlı dilli bir zât idi. Zan ederim ki himâyesine sığındığı Reşad Efendinin uzakdan akrabâsı idi. Zirâ sanat muhibbi olan Efendinin Ayasofyadaki konağında kendisine çok itibâr edilirdi: selâmlığın dâire ve âmiri gibiydi. Reşad Efendinin oğlu Mâlûmât ve İkdam muharrirlerinden Ekrem Bey (R.E. Koçunun babası) mekteb arkadaşım olduğu halde bu kendisine has güzellikleri olan adamın adını niçin öğrenmediğime hayret ederim. (1944) Reşad Mimaroğlu Bidest Kâtib (Resim: Sabiha Bozcalı)