Vak’anüvis Râşid Efendi hicrî 1082 (milâdî 1671) vekaayii arasında “garibei hikmeti samendâniye” başlıklı bir fıkrada bahsediyor ve maalesef bu garib hattatın adını yazmıyor: Bir ârıza ile iki elleri bileklerinden ve iki ayakları da topuklarından düşmüş Bolulu bir şahıs olup İstanbula gelmiş devrin namlı üstadlarından Suyolcuzâde Mustafa efendiden yazı öğrenmiş, sülüs ve nesihde kemal sâhibi olup bir En’amışerif yazarak devrin pâdişahı Dördüncü Sultan Mehmede hediye etmiş. Elsiz bir adam tarafından yazıldığına inanılmamış, huzuru hümâyuna çıkarılmış. İki bileğini uçları ile divitini belinden çıkaran mâlûl sanatkâr kalemi de yine iki bileğinin ucları ile tutarak pâdişâhın gözü önünde bir satır sülüs iki satır da nesih yazarak hiç kusursuz güzel yazıları ile Sultan Mehmedi ve o sırada orada bulunanları hayretler içinde bırakmış; Râşid Efendi: “... ve kâğıdı önünde yere koyup sâir kâtibler gibi bi bâkü bî perfâ kitâbet idiyor. Vallahü alâ mâ yeşâü kadir!...” diye tasvir ediyor. Bu sakat adama huzurda bir mikdar ihsanda bulunuldukdan başka kaydi hayat şartı ile İstanbul gümrüğü gelirinden yirmi akçe yevmiye bağlanmış.