Geçen asır sonlarında Çuhacı Hanındaki kakmacı kuyumculardan birinin güzelliği ile meşhur çırağı; devrin külhânî halk şâirlerinden Üsküdarlı Âşık Râzinin on beyitlik bir manzûmesi vardır: Oturmuş tezgâhın başına Serkis Zülüfleri sünbül gözleri nerkis Bezcioğlu dirler ol dilrübâye Bezini değişmem atlas kemhâye Zümrüd ile yâkut, elmas, felemenk Elinde işidir ki hüsnüne dek Yalın ayağını altun tozuna Batırub o civan vurunmuş kına Baldırı, bucağı, kolu, bileği Serâpâ gümüşdür seyrit meleği Henüz onbeşine basmışdır yaşı Gözüm kamaşdırdı şımşırak taşı Çuhacı Hanında o servi nâzım Serkisimden gayri bana ne lâzım Velâkin ortada ustası engel Dişlerin gösterir yüz ile bedel Atınca o kelbe bir koca kemik Çırağını aldım çantaya keklik Kuyumcu güzeli ermeni şâhim Defteri âmâle yazdı günâhım Vâsıf Hiç