İstanbulun hâneberduş külhânîler argosunda, içinde bulundukları o çirk girdâbında gereği gibi yırtılmamış, zerre mikdârı da olsa üstünde edeb, hayâ, ar ve nezâket kalmış genç; şerîrin küçüklük duygusu ile âdetâ hakaret kasdi ile kullanılır. (B. Hanım Evlâdı); misâl: Bir virânede şarabla ve iki parça palamut tavası ile çilingir sofrası kurmağa giden ve belki geceyi de orada geçirecek olan iki hâneberduş konuşur: — Yusufu da götürelim be. — Beyzâdeler, gelmez o bizimle.. İnebolluyu arayalım.. Üç hâneberduş açıkda denize gireceklerdir, biri ayakdaşlarından sâhil kayalarına doğru uzaklaşır: — Nereye gidiyor? — Beyzâdeler, utanır enâyi burda soyunmaya... Geçen asrın birinci yarısında yaşamış olduğunu tahmin ettiğimiz Şâkir adında bir şâirin, İstanbulun kopuk gürûhundan aslı gürcü bir köpek oğlan şânında yazılmış bir manzûmesi vardır. Beyzâde diye yâd edilen bu gencin düşmüş bir kibar evlâdı olduğu anlaşılmakta beraber bu simin yukarda kaydettiğimiz mânâda kullanıldığı da söylenebilir: 1. Bakma yağlı perçem bite yavşağa Hem yırtık şalvara ipden kuşağa Yalın taban şu çakırgöz uşağa Beyzâde dirler şâhı hûbandır. 2. Düşmez kalkmaz efendimiz bir Yezdan Bâşımızın tâcı olmuş mihriban Nâz ü cilve nûri şebab hüsn ü an Beyzâdelik hem biçilmiş kaftanıdır. 3. Sinei uryânı üzre çelipâ Gürcistan...

İstanbulun hâneberduş külhânîler argosunda, içinde bulundukları o çirk girdâbında gereği gibi yırtılmamış, zerre mikdârı da olsa üstünde edeb, hayâ, ar ve nezâket kalmış genç; şerîrin küçüklük duygusu ile âdetâ hakaret kasdi ile kullanılır. (B. Hanım Evlâdı); misâl: Bir virânede şarabla ve iki parça palamut tavası ile çilingir sofrası kurmağa giden ve belki geceyi de orada geçirecek olan iki hâneberduş konuşur: — Yusufu da götürelim be. — Beyzâdeler, gelmez o bizimle.. İnebolluyu arayalım.. Üç hâneberduş açıkda denize gireceklerdir, biri ayakdaşlarından sâhil kayalarına doğru uzaklaşır: — Nereye gidiyor? — Beyzâdeler, utanır enâyi burda soyunmaya... Geçen asrın birinci yarısında yaşamış olduğunu tahmin ettiğimiz Şâkir adında bir şâirin, İstanbulun kopuk gürûhundan aslı gürcü bir köpek oğlan şânında yazılmış bir manzûmesi vardır. Beyzâde diye yâd edilen bu gencin düşmüş bir kibar evlâdı olduğu anlaşılmakta beraber bu simin yukarda kaydettiğimiz mânâda kullanıldığı da söylenebilir: 1. Bakma yağlı perçem bite yavşağa Hem yırtık şalvara ipden kuşağa Yalın taban şu çakırgöz uşağa Beyzâde dirler şâhı hûbandır. 2. Düşmez kalkmaz efendimiz bir Yezdan Bâşımızın tâcı olmuş mihriban Nâz ü cilve nûri şebab hüsn ü an Beyzâdelik hem biçilmiş kaftanıdır. 3. Sinei uryânı üzre çelipâ Gürcistan hâkinden mahbûbi zîbâ Aşkbazlığı râyegândır ahbâba Beyzâdelik şânı lütfu ihsandır. 4. Gâhi germâbede mest olur yatur Yuyan dellâk ile yekzeban natur Dirler vallah yoktur iltimas hatur Beyzâde emîri mülki külhandır. 5. Ayak çıplak sırtında yok mintanı Geh dolaşır çayır çemen bostanı Oynaturlar meclis kurub fettanı Sanmayınız Beyzâdeye buhtandır 6. Kâküllerin döküb misâli tavşan Virir raksa topuk vuruşları şan Cümle kalenderler olur perişan Şâkir gözüm nuru benim bu Handır.