Abdülâziz devrinde ve artık tamâmen unutulmuş olan esik İstanbul esnafının âdet ve an’anelerini ihyâ yolunda bütün terlikci esnafının iştirâki ile yapılmış bir gezmedir. Hafta tâtili yapmayan, bilmeyen ve iki dinî bayramının ilk günleri müstesnâ, yıl boyunca çalışan, işleyen İstanbul esnafı yazın, loncaları tarafından tâyin ve tesbit edilmiş olan târihde şehir dışında, Kâğıdhâne, Alibeyköyü, Florya Bağçesi, Fener Bağçse,i Haydarpaşa Çayırı,Göksü Çayırı, Sultaniye Çayırı, Beykoz Çayırı, Büyükdere Çayırı gibi namlı mesirelere, takım takım giderler, çadırlar kurup bir hafta, on gün kalırlar, saz, söz, çengi, köçek, orta oyunu, karagöz, canbaz, yeme, içme, türlü can sohbetleir ile her başı mâmur eğlenirlerdi. Gençler, çırak çocuklar arasında mesleki müsakalar yapılır, güreşirler, yerine göre derede, denizde yüzerlerdi. Her takım esnaf mesirelerden birini benimsemiş, her yıl oraya, meselâ kuyumcular Kâğıdhâneye, terlikciler Beykoz Çayırına giderdi; mesiriler de yaz boyunca boş kalmaz, saraçlar giderken terlikciler gelir, onları yemeniciler taakib ederdi. Lonca idârecileri mesireye çıkılır iken kâhyaları vâsıtası ile münâsib hediyeler gönderip pâdişahı da dâvetederler, pâdişah da selâmı şâhâdenesini yollar, yine aynı misâli alalım, “terlikci esnafı kullarının hoşca eğlenmelerini” diler...

Abdülâziz devrinde ve artık tamâmen unutulmuş olan esik İstanbul esnafının âdet ve an’anelerini ihyâ yolunda bütün terlikci esnafının iştirâki ile yapılmış bir gezmedir. Hafta tâtili yapmayan, bilmeyen ve iki dinî bayramının ilk günleri müstesnâ, yıl boyunca çalışan, işleyen İstanbul esnafı yazın, loncaları tarafından tâyin ve tesbit edilmiş olan târihde şehir dışında, Kâğıdhâne, Alibeyköyü, Florya Bağçesi, Fener Bağçse,i Haydarpaşa Çayırı,Göksü Çayırı, Sultaniye Çayırı, Beykoz Çayırı, Büyükdere Çayırı gibi namlı mesirelere, takım takım giderler, çadırlar kurup bir hafta, on gün kalırlar, saz, söz, çengi, köçek, orta oyunu, karagöz, canbaz, yeme, içme, türlü can sohbetleir ile her başı mâmur eğlenirlerdi. Gençler, çırak çocuklar arasında mesleki müsakalar yapılır, güreşirler, yerine göre derede, denizde yüzerlerdi. Her takım esnaf mesirelerden birini benimsemiş, her yıl oraya, meselâ kuyumcular Kâğıdhâneye, terlikciler Beykoz Çayırına giderdi; mesiriler de yaz boyunca boş kalmaz, saraçlar giderken terlikciler gelir, onları yemeniciler taakib ederdi. Lonca idârecileri mesireye çıkılır iken kâhyaları vâsıtası ile münâsib hediyeler gönderip pâdişahı da dâvetederler, pâdişah da selâmı şâhâdenesini yollar, yine aynı misâli alalım, “terlikci esnafı kullarının hoşca eğlenmelerini” dilerdi. Onyedinci asır sonlarında, 1683 İkinci Viyana Muhasarası bozgunu ile başlayan felâketler çağında İstanbul esnafının bu güzel an’anesi terkedildi, unutuldu, nesilden nesile sâdece tatlı hâtıraları kaldı.İki asır kadar sonra İstanbulun terlikci esnafı tarafından ihyâ edilmek istenildi, terlikciler, Abdülaziz devrinde maalesef târihini tesbit edemedik, bir BeykozÇayırı gezmesi tertip ettiler, pâdişâhı da dâvetettiler; halkcıl bir adam olan Sultan Abdülaziz bu dâveti memnuniyetle kabul etti. Terlikci esnafı o gün misâfirleri pâdişâhı türlü oyunlar tertibi ile eğlendirdiler, bu arada orta oyunu da oynatıldı; en namlı orta oyuncularından Süslü Yâkub da ilk defa olarak pâdişâh huzûruna çıkdı. Bibl.: Çankırılı Hacışeyhoğlu Ahmed Kemal, Görüp işittiklerim, III.