İstanbul sarayının enderun teşkilâtında son dilsizbaşıdır; İkinci Sultan Mahmud asırlardanberi devam edegelensaray an’anelerini ve teşrifâtını değişdirir iken Hicrî 1248 (Milâdî 1830) yılında bu emekdar adam da kendisini geçindirebilecek bir vazife ile sarayadan çıkarılmış, baş dilsizlik de lâğvedilmişdi. “Vekaayii Letâtifi Enderuniye” müellifi Hâfız İlyas Efendi bu münâsebetle şunları yazıyor: “Seferli Odasında başdilsiz bulunan Seygir Dilsiz hayvan gibi bir dilsiz olduğu halde yine hafi ve celi şeylere intikal ve bugünlerde kaanunu enderûnun lâğvolduğuna infiâl iderek biçarenin eşkini bozulub bütün günlagar ve zebun hazine kethühâdasına derdini dilsizce anlatmağa günâgün zahmet çekdiği residei sen’i hümâyun olarak kıdemli bendelerin melûl ve mahzun kaldığına merhameti şâhâne kaail olmayub ol saatde: “Abi hayvan dolu dizgin girdi Atpâzârına meâli yâd ve çıraklık ile dilsiz şâd olunca, mâdûnunda bulunan dihsizlere Beygir Dilsizdeki başlık takılmaması tenbih oldu.”