İstanbulun pırpırı, külhâni argosunda, bu gürûhun hürmet ettiği efendiden adam, hatırı sayılır, yaşça büyük adam; misâl: 1941 yılı; Galatada Necâtibey Caddesinde müşterileri serseriler, ayak takımının uçarı kısmı olan bir şarabhâneye bir muharrir girer, şüphe ile karşılanır, belki bir sivil polis zannedilir, bu külhâni mütecâviz bir edâ ile ortaya: “Kim ulan bu morak?” diye sorar. Bunun üzerine bir masadan pırpırı bir yük arabacısı kalkar, gelen zâti, çalışdığı nakliyat anbarlarında sık sık görmüş, anbar sâhibinin dostu olduğunu bilmektedir: — Buyurun Beyhaba!.. diyerek el öper ve ortaya: — Beybabayı ben tanırım, der, bizim patronun arkadaşıdır. * — Nasılsın Beybaba?.. — İyiyim delikanlı... ama seni tanıyamadım... — Azmi ekmeğini yedim senin ben Beybaba... hani Kadıköyünde, sen Bağçeli Lokantayı işletirken... — Ahmed... — Ahmed ya.. hammal Ahmed... çocuklar büyüyor Beybaba...