Geçen asır sonlarında bir tarafda Muallim Naci Efendi ile peyki Şeyh Vasfi, öbür tarafda Recâizâde Mahmud Ekrem Beyle peyki Menemenlizâde Tâhir Bey, basında ve dolayısı ile İstanbulun fikir merkezi olan Bâbıâlide büyük akisler yapmış edebi kalem münakaşasının bir sahnesi “Berk = Şimşek” kelimesi üzerinde Tâhir Beyin ağır bir hezimeti olmuşdu, edebi vak’ayı o zamanlar pek genc olan Ahmed Rasim “Muharrir, Edib, Şâir” adındaki eşsiz güzel eserinde şöyle anlatıyor: “Meneminlizâde Tâhir Beyle Şeyh Vasfi arasında er geç bir musâdeme vukuuna muntazır bulunuyorduk. Günün birinde gaalibâ Gayret Mecmuasında Tâhir Bey, Şeyhin mülâzim bulunduğu Berk (Şimşek) Mecmuasına târizên: Gürleyip berk gibi... “ile başlayan bir kıt’a derc etmiş. Ertesi hafta Berk gaalibâ şu beyt ile mukabele etmiş idi: Gürlemez bizim diyarda berk. Menemen berki aceb gürler mi? “Kıyâmetler kopdu idi!.. En sathî bir hâdisei tabliyeden gaafil bulunan Tâhir Bey şimşeği gürletiyordu, öyle ya!.. Bâbıâli birbirine girdi. Azim ve seyyah bir gürültü caddeyi tuttu, sildi, süpürdü, götürdü. Bir halde ki hammâlanı edeb, karşıdan karşıya akada bâdihevâ adam geçirir oldular. “Gerçe bu geçici bir alâmeti cevviye idiyse de Tâhir Bey tarafına dolu yağdırıyor, şeyhim, müşekkel fahrü gurur geziniyordu. Başda Celâl bîçaresi olduğu ha...

Geçen asır sonlarında bir tarafda Muallim Naci Efendi ile peyki Şeyh Vasfi, öbür tarafda Recâizâde Mahmud Ekrem Beyle peyki Menemenlizâde Tâhir Bey, basında ve dolayısı ile İstanbulun fikir merkezi olan Bâbıâlide büyük akisler yapmış edebi kalem münakaşasının bir sahnesi “Berk = Şimşek” kelimesi üzerinde Tâhir Beyin ağır bir hezimeti olmuşdu, edebi vak’ayı o zamanlar pek genc olan Ahmed Rasim “Muharrir, Edib, Şâir” adındaki eşsiz güzel eserinde şöyle anlatıyor: “Meneminlizâde Tâhir Beyle Şeyh Vasfi arasında er geç bir musâdeme vukuuna muntazır bulunuyorduk. Günün birinde gaalibâ Gayret Mecmuasında Tâhir Bey, Şeyhin mülâzim bulunduğu Berk (Şimşek) Mecmuasına târizên: Gürleyip berk gibi... “ile başlayan bir kıt’a derc etmiş. Ertesi hafta Berk gaalibâ şu beyt ile mukabele etmiş idi: Gürlemez bizim diyarda berk. Menemen berki aceb gürler mi? “Kıyâmetler kopdu idi!.. En sathî bir hâdisei tabliyeden gaafil bulunan Tâhir Bey şimşeği gürletiyordu, öyle ya!.. Bâbıâli birbirine girdi. Azim ve seyyah bir gürültü caddeyi tuttu, sildi, süpürdü, götürdü. Bir halde ki hammâlanı edeb, karşıdan karşıya akada bâdihevâ adam geçirir oldular. “Gerçe bu geçici bir alâmeti cevviye idiyse de Tâhir Bey tarafına dolu yağdırıyor, şeyhim, müşekkel fahrü gurur geziniyordu. Başda Celâl bîçaresi olduğu halde Nacinin bir beyti altlı üstlü tagyir edilerek bütün tarafdâran: Bir çıkış çakdık ki şeyhim aşkına bizler bu şeb Berka döndük neşrî envâr eyledik meyhânede “fahriyesini günlerce okuyub çekdiler. galebeyi bilâhare Dendeme tes’id etti. “Hâtırımda Şeyh ile Tâhir Beyin Arakel’in dükkânı önünde karşı karşıya geldiklerini şöyle böyle gözümün önüne getiren bir levhai fersûde var: “Her ikisinin de gözleri birbirine mülâki olunca hakikaten berk gibi çakdı, fakat bu anî parlayış, derhal söndü, göz kapakları indi idi. İkisi de önlerine bakdılar. Tâhir Bey yukardan geldiği için yokuş aşağı yıldırım gibi geçdi. Şeyh yukarı çıkdığı için elinin birini kavuğuna götürerek paratoner yapar gibi oldu idi. Fakat bu tesâdüfen en komik ciheti onar, yirmişer adım sonra idi. İkisinden her biri bu mesâfe dâhilinde arkaya dönüb bakıyor, diğerinin bakdığnı görür görmez kafasını sür’atle döndürüyordu. “Ben... ah! budala ben!.. bu fırsatı kaçırdım! öyle ya!.. derhal koş, şeyhin elinden öp, ihtisasını sor... onu bırak, dön, Tâhir Beyi yakala, yerle bir temennâdan sonra onunkini de sor!.. Bir köşeye at!.. Şimdi gümbür gümbür yaz!.. (Ahmed Rasim, Muharri, Edib, Şâir).