On yedinci asır sonları ile onsekizinci asrın ilk yıllarında yaşamış divan şâirlerin Alâeddin Sâbit Efendinin (Ölümü 1712) İstanbulda güzel bir berber çırağı için yazdığı manzum bir risâledir. Bir zamanlar meşhur eserlerden olmuş, el yazması olarak pek çok kopyaları alınmışdır; umumi kütübhânelerin türkçe yazmaları arasında dâima rastlanır. Şâir, manzûmesinin baş tarafında berber güzelini tasvir eder, dükkân müşterileri ile senli benli olmuş, işvebaz bir genc olduğunu söyler; müşteriler arasında hiç yüz vermediği bir İstanbul bıçkını vardır, onun tarafından bir gün bir hile ile, etrafına büyük şehrin şerirleri toplanmış bir içki âlemine düşürülür ve o gulguleli işret âlemi tasvir olunur. Manzûmenin son kısmı müstehcendir. Aşağıdaki beyitler, adı verilmemiş olan genç berberin ahvalinden bahseden kısımdadır; manzûme hikâye ağzı ile yazılmıştır: Naklider cevrin bir kâşifli râz Bir civan yâre dildâde nüvaz Eli öz ağzı düz dilber idi Eli ağzına uyar berber idi San’atı ol nigehi fitne hirâş Tigi mirrihden itmişdi tırâş Simgûn şişe midir boynunda Gümüş âyine midir koynunda Müşteri baksa eğer sinesine Nakdi cânını kor âyinesine Kendi şâkird ü nigâhı üstad Çeşmi hûnhâresi tâkı fessâd Şeyhü şâb itti tırâşına heves Baş açık âşüftesi oldu herkes Berber iskemlesi kürsi oldu Şeyh efend...

On yedinci asır sonları ile onsekizinci asrın ilk yıllarında yaşamış divan şâirlerin Alâeddin Sâbit Efendinin (Ölümü 1712) İstanbulda güzel bir berber çırağı için yazdığı manzum bir risâledir. Bir zamanlar meşhur eserlerden olmuş, el yazması olarak pek çok kopyaları alınmışdır; umumi kütübhânelerin türkçe yazmaları arasında dâima rastlanır. Şâir, manzûmesinin baş tarafında berber güzelini tasvir eder, dükkân müşterileri ile senli benli olmuş, işvebaz bir genc olduğunu söyler; müşteriler arasında hiç yüz vermediği bir İstanbul bıçkını vardır, onun tarafından bir gün bir hile ile, etrafına büyük şehrin şerirleri toplanmış bir içki âlemine düşürülür ve o gulguleli işret âlemi tasvir olunur. Manzûmenin son kısmı müstehcendir. Aşağıdaki beyitler, adı verilmemiş olan genç berberin ahvalinden bahseden kısımdadır; manzûme hikâye ağzı ile yazılmıştır: Naklider cevrin bir kâşifli râz Bir civan yâre dildâde nüvaz Eli öz ağzı düz dilber idi Eli ağzına uyar berber idi San’atı ol nigehi fitne hirâş Tigi mirrihden itmişdi tırâş Simgûn şişe midir boynunda Gümüş âyine midir koynunda Müşteri baksa eğer sinesine Nakdi cânını kor âyinesine Kendi şâkird ü nigâhı üstad Çeşmi hûnhâresi tâkı fessâd Şeyhü şâb itti tırâşına heves Baş açık âşüftesi oldu herkes Berber iskemlesi kürsi oldu Şeyh efendiye ehibbâ doldu Saçlı şeyh oldu havâya mağlûb Nola keysûlerin itse cârûb Kandiye cum’a idi yevmi tırâş Eyledi hafta sekiz aşkını fâş (Bâzı) kaldıkda başına buyruk Âşıkı yâre salardı kuyruk Şâne âsâ dokunanlar teline Sonra verirdi sakalın eline Şive ü nâz ile gerdan kırarak Nakdi cânın çıkarırdı burarak Nâ tırâşın biri meftûnu idi Seri jülidesi mecmûnu idi Yürüse bir yere ol servi revân Takılırdı ama ol tasmakıran Peştemâlı ucu gibi miskin Toza toprağa sürünürdü hemin Cismini nâle ile itti hilâl Kulağa komadı hiç ol güli âl Geçmedi bûse kenâra dileği Eline girmedi simin bileği İrmedi kâküli müşkine eli Kesdi mikrâs ile târı emeli Çıkmadı şahnişini kereme Düşdü nâlini gibi hâki game