İkinci Sultan Hamidin son devrinde İstanbulun şöhretlerinden genç ve güzel bir tulumbacıdır; büyük ve velûd halk şâiri Üsküdarlı Vâsıf Hoca bu genc şânında Hûriye isminde bir kadının ağzından bir divan yazmışdır ki, kendi tâbirleri ile “afili, cakalı” birtulumbacı portresi, esik tulumbacılık hayatı üzerine kıymetli bir vesikadar; Şâir övdüğü bu gencin hayatı hakkında bilgi vermemiştir; yalnız yazdığı divandan Karadeniz Yalısından gelmiş yelken dikicisi bir bekâr uşağı olduğunu tahmin ediyoruz. Hoca merhum divanın yazılışını şöyle anlatmıştır: “Bir harem ağası Üsküdarda beni arayub bulmuş: zencinin ağzı mühürlü, Hûriye Hanımın kim olduğunu öğrenemedim, fakat bir arzuhalciye muhabbetnâme yazdırtmayub benden divan istemesi hoşuma gitti, gönderilen iki mecidiyenin yüzüne de dayanamadım, feleğin cilvesine acı acı gülerek divanı yazdım, sonra merak ettim, Çeşmemeydanında Bekiri buldum, gördüm, alelâde yüzü düzgünce bir delişmen lâzdır; şâir sözünün yalan olduğuna o zaman inandım”. DİVAN Parladı dil hânesi söndür aman tulumbacı Pek de bıçkın gösterir dar câmedan tulumbacı Kahramâna kisveyi lâbis olan eyler çalım Bas katı nârayı da koş hûb lisan tulumbacı Yardan ayrıldım ipek ketfiye başda bir yana Kaş çatub e’der gibi pek de yaman tulumbacı Görse yangın kulesi al ârızın yangın sanı...

İkinci Sultan Hamidin son devrinde İstanbulun şöhretlerinden genç ve güzel bir tulumbacıdır; büyük ve velûd halk şâiri Üsküdarlı Vâsıf Hoca bu genc şânında Hûriye isminde bir kadının ağzından bir divan yazmışdır ki, kendi tâbirleri ile “afili, cakalı” birtulumbacı portresi, esik tulumbacılık hayatı üzerine kıymetli bir vesikadar; Şâir övdüğü bu gencin hayatı hakkında bilgi vermemiştir; yalnız yazdığı divandan Karadeniz Yalısından gelmiş yelken dikicisi bir bekâr uşağı olduğunu tahmin ediyoruz. Hoca merhum divanın yazılışını şöyle anlatmıştır: “Bir harem ağası Üsküdarda beni arayub bulmuş: zencinin ağzı mühürlü, Hûriye Hanımın kim olduğunu öğrenemedim, fakat bir arzuhalciye muhabbetnâme yazdırtmayub benden divan istemesi hoşuma gitti, gönderilen iki mecidiyenin yüzüne de dayanamadım, feleğin cilvesine acı acı gülerek divanı yazdım, sonra merak ettim, Çeşmemeydanında Bekiri buldum, gördüm, alelâde yüzü düzgünce bir delişmen lâzdır; şâir sözünün yalan olduğuna o zaman inandım”. DİVAN Parladı dil hânesi söndür aman tulumbacı Pek de bıçkın gösterir dar câmedan tulumbacı Kahramâna kisveyi lâbis olan eyler çalım Bas katı nârayı da koş hûb lisan tulumbacı Yardan ayrıldım ipek ketfiye başda bir yana Kaş çatub e’der gibi pek de yaman tulumbacı Görse yangın kulesi al ârızın yangın sanır Köşklüye çeker işâret bil heman tulumbacı Çeşmemeydanlı Bekirdir nâmü şânın dilberim Bilmeyen sıdku vefâyı bî aman tulumbacı Pâyini azürde kılına taş yerine kabe bas Sen gönlümün sultanısın ey daltaban tulumbacı Dikdiğin yelkenle çıkdım ben bu aşk ummânına Esme deli poyraz gibi lâz korsan tulumbacı Hûriyi yakdın ciğerden sen de yan yan âteşe Ol sebebden benle yanık bil bu divan tulumbacı Çeşmemeydanlı Bekir (Resim : Hüsnü)