Beklemek kökünden isim; bir yeri, bir binayı, bir malı bekleyen; eskiden bekci karşılığı “pâsban” ismi ile kullanılırdı; Keçecizâde İzzet Molla her ikisini de bir beyti içine koymuşdur: Aceb bekci kim pâsbanı felek Sadâsın işitdikce ürkmek gerek İstanbulun günlük hayatında çarşı ve mahalle bekçileri, umumî hizmetler arasında, dirlik ve güven bakımından çok mühim bir yer alır; çarşı ve mahalle bekçileri bundan ötürüdür ki Büyük şehirin edebiyatına da gerçmişlerdir; İstanbul tarihçesinde “bekçi”, hâtıraları zengin isimdir. Bekçi envâından orman, bağ, bahçe, bostan bekçileri ile han, fabrika, köşk bekçiliği gibi hususî hizmetlerde bulunan bekçiler ise isimleri zâbıta vak’alarına karışdığı zaman bir bahis mevzuu olur (B.: Bekçi, Mahalle Bekçileri; Bekçi, Köşk Bekçileri; Bekçi, Çarşı Bekçileri; Bekçi, Han ve Fabrika Gece Bekçileri). Mehmed Âkif “Bekci” kelimesini bir şiirinde şöyle kullanmışdır ki bu beyiti İstanbul hayatından canlı bir tasvirdir: Narâ atmış diye sarhoşları, tutsen kovala Bâri git bekçi yazıl, aylık alırsın, budala!..