Hicrî 1003 yılı rebiülâhirinin sonlarında (Milâdi 1594) işlenmiş, fâili veyâ fâilleri meçhul kalmış bir cinâyettir. On altıncı asır ulemasından Bekaaî Efendi bir ara Galata ve Üsküdar kadılıklarında bulunmuş. Halk ile temastan çekinir, inzivâyı şöhrete tercih etmiş; edip, şair zarif bir zât idi. Üçüncü Murada şehzadeliğinde hocalık yapmış, devrin vüzerasından birçoğunun da hocasıydı. Faka ne sarayı hümâyuna varır, ne de vüzera eşiği aşındırırdı. Bu kendi halinde âlim adam bir gün kütüphânesindeki yatağının yanında saçı, sakalı ve yüzü yanıp kavrulmuş bir halde ölü bulunmuştu. İlk nazarda şamdan önünde mütalâa ile meşgul iken sakalının tutuştuğu, alevin saçlarına da sararak Bakaaî Efendiyi bir an içinde öldürdüğü intibaını veriyordu. Fakat bu hazin ölüm vakası İstanbul halkının ağzında türlü dedikodulara yol açtı, vak’ayı nakleden müverrih Selânikli Mustafa Efendi “avret hiyanetidir” diyor.